Het einde van de mensen in 1967

MET NOSTALGIE KIJKT HERMAN BRUSSELMANS in deze verhalenbundel terug op de archetypische Vlaamse volksmensen en hun nietig lijkende, maar onderhuids broeiende en bruisende levens op het platteland van de jaren zestig. Hij maakt hierbij gebruik van zijn kennis van zaken, de koestering van zijn eigen geheugen, zijn aangeboren mededogen met de outcasts en de simpele zielen en zijn geloof in de universaliteit van alles wat menselijk is: liefde, haat, verlangen, nijd, jaloezie, ambitie, angst, hartstocht, eeuwige tekortkoming en alles wat hiermee samenhangt.