A sensación aquela de mirarse ao espello e ver algo que nos caracteriza, incluso nos define, asumila con naturalidade, pero hai quen te mira e parécelle unha eiva, mais para ti é simplemente parte de quen es, sen maior importancia. Sabes que non es mellor ou máis importante que outras, só es ti.
Emporiso, se veñen a darche a turra con A ver cando arranxas iso, ou Tes que ir ao médico a que cho vexa, ou peor aínda... non tes dereitos fundamentais garantidos ou sofres discriminación social (nas relacións persoais, laborais, coa administración pública,...) debido a esa característica túa, entón complícase a cousa e comezas a mirarte ao espello doutro xeito, a pensar en como arranxar o "problema", a tapalo, a que non se vexa.
O libro son relatos curtos, moi breves algúns, case fragmentos de escenas, onde se intenta pór en valor a lingua que nos é propia. Un valor que vai máis alá do político ou incluso da industria cultural, alumando a idea de que a ferramenta que usamos para comunicarnos desenvolveuse durante xeracións para adaptarse e definir ás persoas e ao seu xeito de vivir. Dentro desa lingua está a esencia do pobo que a usa.
As sociedades cambian, e cambian de ferramentas que usan, que agora xa non lles valen ou cren que van mellor servidas con outras. Pero, tes certeza de que non vale? Non estarás perdendo algo de ti nese proceso?, algo valioso en si mesmo, parte de ti, unha herdanza que alguén coidou e deuche a responsabilidade de coidar, non para ti, se non para quen ha de vir. A responsabilidade é co futuro.
Non teño conceptualizada unha teoría nin elaborado un discurso que soltarche aquí,
non temas, xa remato.
Algunha escena do libro ponche un sorriso na cara, outras son un trago acre de realidade. Non todos teñen que ver coa lingua que nos define (mescuchas Gadis?) mais todos apuntan á formación da identidade. Non, máis ben á definición da identidade, ao que nos define como persoas. A veces dun xeito alegórico en relación á natureza, outras atendendo ao amor por outras persoas.
Si, refírese ao idioma galego e a Galiza, pero non só.
