Thin Air

Ik las Thin Air door Michelle Paver, over een bergbeklimmer in de jaren ’30 die het met een geest aan de stok krijgt. De art Stephen wordt op het laatste moment door zijn broer Kits uitgenodigd om mee te gaan op expeditie om de Kangchenjunga – de op twee na hoogste berg ter wereld – te beklimmen. Al snel wordt duidelijk dat het bepaald geen pleziertocht gaat worden.

De twee broers kunnen totaal niet met elkaar overweg, en expeditieleider Kits maakt er geen geheim van dat hij zijn jongere broer liever niet had mee gehad. Het is dat de expeditiearts op het laatste moment ziek is geworden en ze toch een medisch gekwalificeerd iemand nodig hebben. Stephen heeft net zijn verloving afgebroken, en grijpt de kans om een tijdje ver bij de ex-schoonfamilie uit de buurt te zijn met beide handen aan. Daar krijgt hij al snel spijt van. Niet alleen vanwege Stephen’s houding, maar ook omdat hij het aan de stok lijkt te krijgen met mysterieuze krachten.

Jaren terug heeft een beroemde expeditie dezelfde route proberen te nemen, maar dat liep slecht af: slechts twee mannen keerden terug van de berg – eentje schreef er een bestseller over en werd beroemd, de andere heeft nooit meer iets over de beklimming willen zeggen. Gaandeweg de beklimming blijkt de berg nog niet klaar met die eerste expeditie. Er wordt dan ook duidelijk wat er tijdens die eerste expeditie nu echt is gebeurd.

Het boek heeft een fijne, beklemmende sfeer, die steeds onheilspellender wordt. Aanvankelijk lijkt het allemaal vooral in het hoofd van Stephen te zitten. Sterker nog, na de dramatische ontknoping is nog altijd niet echt duidelijk of de expeditie van Stephen en Kits echt door een boze krachten is geplaagd, of dat Stephen zich onder invloed van hoogteziekte dingen in het hoofd heeft gehaald om de dramatische ontknoping te kunnen verklaren.

Ik vond het lekker boek, spannend, geloofwaardig genoeg, en het las lekker weg.

I started off thinking what a bunch of arrogant, privileged men, thinking the world belongs to them and dismissing the local people. Good riddance to them when something horrible happens! It is written in the manner of a 1930s account and the attitudes are sadly very of the time. There's a bit of a tendency to apply modern values to historical fiction to make it more palatable but all that's doing is pretending things never happened. So yes, they are racist and completely disrespectful of local culture, and this may mean it's not for you. But our narrator does start to see the Sherpas as people, at least more than his companions.

There's a lot of detail about their climb, it would be a fantastic book for someone who loves mountaineering and a lot of the less supernatural elements are taken from real expeditions of the time. I can imagine how easy it is for the brain to play tricks on you from the remote surroundings and harsh weather to the effects of altitude sickness. Just like in Dark Matter, it's an excellent subject to base a ghost story on; it would be easy to argue the men are driven mad by their situation.

The horror aspect of it is subtle, but insidious. I don’t think a rucksack has ever been so sinister! It’s a slow build but a lot more effective than trying to do too much. Not one to read more a climb or camping trip.

The brothers have worshipped Lyell since childhood, with his memoir describing his seemingly selfless act of bringing the bodies of the fallen down the mountain. Yet Stephen’s hero was far from perfect and whilst Kits might not want to think otherwise, Stephen’s devotion starts to wane as he gets closer to the truth. There is a lot of sibling rivalry between them, Kits always trying to belittle his younger brother.

Review copy provided by publisher.