Memoir on Pauperism

Εγραφε ο Tocqueville το 1837:

H κατάθεση των χρημάτων των φτωχών στα χέρια του κράτους μπορεί εύκολα να κοστίσει ακριβά στο κράτος και το χειρότερο, μπορεί να του επιβάλει βάρη η έκταση των οποίων είναι αδύνατο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.

Και δεν μόνον αυτό. Συμβαδίζει αυτή η πρακτική με το γενικό συμφέρον της χώρας και με την ασφάλεια της; Από οικονομική άποψη νομίζω ότι είναι επιζήμιο το να προσελκύουμε αδιάκοπα προς το κέντρο τα διαθέσιμα μικρά κεφάλαια των επαρχιών, τα οποία θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν μικρότερες πόλεις και χωριά. Γνωρίζω ότι ένα μέρος των κεφαλαίων αυτών επιστρέφει με την μορφή αποδοχών των δημοσίων λειτουργών, δημοσίων έργων…… Αλλά αυτή η επιστροφή χρημάτων από το κέντρο προς τις περιφέρειες συντελείται αργά και άνισα. Τα μεγαλύτερα ποσά συχνά διοχετεύονται στις επαρχίες που συνεισέφεραν λιγότερο στο Θησαυροφυλάκιο, οι οποίες, καθώς ήταν οι πιο φτωχές και οι πιο καθυστερημένες, έχουν ανάγκη την κατασκευή δρόμων την διάνοιξη καναλιών…. Ποτέ άλλωστε δεν επιστρέφει ένα μέρος της αποταμίευσης των φτωχών, στους φτωχούς με την μορφή μισθών ή κοινωνικών παροχών. Ο μεγάλος όγκος, κυρίως με τον νέο νόμο θα χάνεται στα δημόσια ταμεία και θα παραμένει στα χέρια του εμπορίου και των εισοδηματιών του Παρισιού.

Αν εξετάσουμε το ισχύον σύστημα από καθαρά πολιτική άποψη, οι κίνδυνοι του φαίνονται ακόμα πιο σοβαροί.

Σε ότι με αφορά, δεν μπορώ να θεωρήσω φρόνιμο το να συγκεντρώνουμε όλη την περιουσία των φτωχών τάξεων ενός μεγάλου βασιλείου στα ίδια χέρια και, ούτως ειπείν, σε ένα μόνον τόπο, καθώς ένα συμβάν, αναμφίβολα απίθανο αλλά όχι αδύνατο μπορεί να εξανεμίσει μονομιάς τους μόνους και ύστατους πόρους τους και να φέρει την απελπισία σε ολόκληρους πληθυσμούς, οι οποίοι, μη έχοντας πια τίποτα να χάσουν, εύκολα θα ορμούσαν στα αγαθά των άλλων.