Ik las Never Let Me Go door Kazuo Ishiguro. PAS OP: dit stukje beval spoilers. Nou ja, de grote onthulling zit al op een derde van het boek, dus zo groot is de spoiler ook weer niet, maar toch.

In een wereld die heel erg lijkt op de onze, volgens we een groepje tieners die opgroeien op een soort internaat. Tussen hun lessen door volgen we de relatieperikelen en stubbelingen van twee meisjes en een jongen. De ruzies en vriendschappen worden in groot detail beschreven. Hun opleiding lijkt voor het grootste deel uit culturele vorming te bestaan en na hun examen komen met weer andere jongeren op een soort vervallen boerderij te wonen. Het lijkt allemaal wat doelloos, tot duidelijk wordt wat dit voor jongeren zijn: het zijn klonen, voorbestemd om hun organen te doneren aan ‘gewone’ mensen die dat nodig hebben. De enige zinnige opleiding die ze krijgen, is die tot ziekenverzorger, om voor hun lotgenoten te kunnen zorgen die met hun donaties zijn begonnen.

Een interessante premisse: een groep mensen die als een soort hoogwaardig vee wordt gehouden om organen te kunnen oogsten. Er wordt alleen vrij weinig mee gedaan. Het gaat alleen maar over de moeizame vriendschap en liefde tussen de drie hoofdpersonen. Het wordt ook volledig verteld vanuit het perspectief van één van hen, die op 31-jarige leeftijd terugkijkt op hun jeugd. De andere twee zijn dan al overleden, klaar met doneren zoals dat heet. Dat is op zich nog wel mooi, hoe het perfide systeem zo echt van binnenuit wordt beschreven, niet door rebellen, maar door mensen die zo zijn opgevoed dat ze zich helemaal in hun lot schikken. Maar het is wat vrijblijvend. Zo’n interessante ethische kwestie, en dan gebruik je het alleen maar als achtergrond voor een suf liefdesverhaal.

Want dat liefdesverhaal kon me eigenlijk niet zo veel boeien. Stel dat eigenlijk voor elkaar gemaakt is, maar hij eindigt min of meer per ongeluk met haar beste vriendin, die vrij wispelturig en dominant is. Het soort drama wat gewoon niet aan mij besteed is. Het boek sleepte zich dan ook eindeloos voort. De grote emotionele ontknoping aan het eind, waarin dan toch nog wat achtergrond over het donorsysteem zat, was dan wat mij betreft ook too little, too late.

Ik begin na eerder When We Were Orphans, waar ik ook weinig aan vond, en nu dit boek toch te geloven dat Ishiguru gewoon niet mijn schrijver is.