De laatste Brouwers, mag men nu zeggen. Al een leven lang lees ik Jeroen Brouwers; "Zonder Trommels en Trompetten", ach, ik weet niet hoe vaak.

Het oeuvre reisde met dat leven mee. Cliënt E. Busken greep aan, bracht in verwarring, en leverde schrijnend herkenbare ‘monologue interieure’. Nou ja, herkenbaar — misschien is dat wel projectie.

Evengoed, hulde voor deze bij vlagen duistere, bij vlagen lucide, bij vlagen scabreuze, bij vlagen lichtvoetige, en absoluut viscerale hekkesluiter.