Reviews and Comments

Halfway through reading this, a friend asked what I thought of it. I told her I liked it because it gave me a POV on realities I've never experienced. I appreciated the stories from a female/geek/lesbian/coloured/ethnic minority/social outcast perspective. Various combinations of these traits gave me a lot to think about what I felt was by definition "different" than me. The stories themselves are all sorts of funny, touching and consistently interesting. The same holds true for the comics included.

As I went on, I realised that while the specific nature of these differences were objectively alien to me, the idea and the feeling of "different" was not. I too have felt non-fitting at various points in my life, only across other vectors than those described by the authors. Progressing through the stories I felt a meta-connection with aspects of the stories: I too have been painfully rejected and I've clumsily rejected others. I too have felt a deep connection based on understanding and communication. I too have felt dumbfounded with social norms my peers have felt as being only natural. I too have found relief and deep, deep interest in pastimes others thought of as too esoteric or distant or geeky (reading, writing, "strange" music, Lego, etc). And I too have found online communities with similarly minded people around those interests.

I'm so glad I backed this project on Kickstarter. The title might put you off, seeming way too different to your liking. I'd say it's precisely because of this that it'll be really worth your time to read these stories.

Ο Νανόπουλος βγάζει, μέσω της πένας του Προβατά, έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό για το απόλυτο πάθος και το διαρκή στόχο της ζωής του, την Επιστημονική Αλήθεια. Ως επί των πλείστων ο ενθουσιασμός αυτός είναι μεταδοτικός, τουλάχιστον στην αρχή του βιβλίου. Παρουσιάζεται η εντυπωσιακότατη πορεία του στα διάφορα επιστημονικά κέντρα του κόσμου και οι συνεργασίες του με ομάδες που ασχολήθηκαν με διάφορες επιστημονικές θεωρίες αιχμής, γενικά εστιασμένες στη προσέγγιση της Θεωρίας Χορδών.

Τι ένιωθα να μου λείπει από την αφήγηση:

- Αίσθηση του μέτρου όσον αφορά την προβολή των προσωπικών και ομαδικών επιστημονικών επιτευγμάτων. Δεν είμαι σε θέση για αμφισβητήσω τη σπουδαιότητα των δημοσιεύσεών του, από την άλλη μου χτύπησε άσχημα ο χαρακτηρισμός όλων των δημοσιεύσεών του σαν απόλυτα επαναστατικές, συνέχεια. Σε κάποιο σημείο το σχολιάζει και ο ίδιος, μόνο που απλά δικαιολογεί την επιλογή των χαρακτηρισμών αυτών σαν αιτιολογημένη.
- Στον αντίποδα, θα με ενδιέφερε πολύ η αναφορά σε περιπτώσεις που έσφαλε επιστημονικά, και ο τρόπος που αυτά τα λάθη τον βοήθησαν στην μετέπειτα ανοδική του πορεία. Πιστεύω ότι η πρόοδος (επιστημονικά αλλά και προσωπικά) εμπεριέχει και την ικανότητα για αναπροσαρμογή και αλλαγή πορείας.
- Εμβάθυνση στο γιατί ακριβώς ήταν ρηξικέλευθες οι ανακαλύψεις στις οποίες συμμετείχε, μια επιπλέον σύνδεση με την επιστημονική πραγματικότητα που συνέτρεχε την περίοδο των ανακαλύψεών του.
- Η σχέση του με την ελληνική επιστημονική κοινότητα και πως αυτή άλλαξε σε βάθος χρόνου ώστε να καταλήξει στην αποδοχή της έδρας της Ακαδημίας Αθηνών. Χωρίς να έχω κάποιο reference αυτή τη στιγμή, είχα την εντύπωση ότι ουκ ολίγες φορές είχε πικραθεί με την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα. Θα ήθελα να μάθω αν αυτό ισχύει και αν όντως ισχύει τι άλλαξε ώστε να καταλήξει πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.
- Προς το τέλος του βιβλίου ένιωσα να διαπράττει την ύβρη της τελεσίδικης σιγουριάς για την κατοχή της απόλυτης γνώσης. Σχεδόν σαν να λέει "τα ανακαλύψαμε όλα, τα γνωρίζουμε όλα, δεν μένει κάτι άλλο για τους υπόλοιπους, game over" και μάλιστα με χροιά πρώτου προσώπου.