Denne tok meg lang tid å lese. Eg trudde ikkje at eg likte den i starten. Den var rar. Treig. Keisam. Uinteressant. Men så tek den seg kraftig opp. Måten Jon Fosse skildrar dei indre tankane til hovudpersonen som strevar med seg sjølv.

Denne traff meg bra. Eg kjente meg att i mykje av det vonde. Eg følte meg sett. Eg forventa ikkje ei såpass personleg bok for mi eiga del.