Melancholia blir sett gjennom forskjellege augar. Den fyrste delen av Melancholia I er fabelaktig. Tankane til Lars på ein ettermiddag i Düsseldorf er bra skrevne.

Dei øvrige delane er mindre interessante. Fosses oppattaking er ikkje like effektiv i denne tematikken, verkar det som. Til tidar sitt eg og ventar, utolmodig, på den neste tingen.

Melancholia II trengs ikkje for å forstå Melancholia I, og eg kan fint anbefale å hoppe over den om ein ikkje har lust å lese den. Den kan vera fin, men er den svakaste delen av samleboka.