RexLegendi reviewed Waiting for Godot by Samuel Beckett
Review of 'Waiting for Godot' on 'Goodreads'
3 stars
De originele versie van het toneelstuk Waiting for Godot van de Ierse schrijver Samuel Beckett (1906-1989) verscheen in 1949 in het Frans (En attendant Godot), maar werd decennia later desondanks bejubeld als the most significant English-language play of the 20th century. Het stuk is absurdistisch ten top: twee mannen - Estragon en Vladimir - wachten bij een dorre boom op Godot, zonder te weten waarom. De enige voorbijgangers zijn echter Pozzo en zijn zwijgzame, aan een touw gebonden knecht Lucky, die hij op de markt wil verkopen. Pozzo staat toe dat het tweetal de resten van zijn kipbotten afkluift en laat Lucky voor hen dansen en 'denken', wat tot een onnavolgbaar relaas leidt. Ondertussen praten Estragon en Vladimir over de reden waarom zij langs de kant van de weg op Godot wachten.
VLADIMIR: This is becoming really insignificant.
ESTRAGON: Not enough.
In de tweede akte …
De originele versie van het toneelstuk Waiting for Godot van de Ierse schrijver Samuel Beckett (1906-1989) verscheen in 1949 in het Frans (En attendant Godot), maar werd decennia later desondanks bejubeld als the most significant English-language play of the 20th century. Het stuk is absurdistisch ten top: twee mannen - Estragon en Vladimir - wachten bij een dorre boom op Godot, zonder te weten waarom. De enige voorbijgangers zijn echter Pozzo en zijn zwijgzame, aan een touw gebonden knecht Lucky, die hij op de markt wil verkopen. Pozzo staat toe dat het tweetal de resten van zijn kipbotten afkluift en laat Lucky voor hen dansen en 'denken', wat tot een onnavolgbaar relaas leidt. Ondertussen praten Estragon en Vladimir over de reden waarom zij langs de kant van de weg op Godot wachten.
VLADIMIR: This is becoming really insignificant.In de tweede akte herhaalt de dag zich. Alleen Vladimir lijkt zich daarvan bewust; Estragon is zijn geheugen kwijt na een diepe slaap. Het duurde lang eer ik begreep waar Beckett heen wil met zijn absurde en hopeloos trage spel. Ook toen ik eenmaal in de smiezen meende te hebben dat het over de stuurloze moderne mens moest gaan die wacht op een god die niet meer komt en ondertussen dwaalt, slaat, geslagen wordt en weer vergeet zonder dat dit ergens toe dient, moest ik mijn beeld weer bijstellen toen ik achteraf de woorden van Beckett las dat ‘if by Godot I had meant God I would [have] said God, and not Godot’. De wachtende mannen lijken zodoende een vaststaand gegeven te zijn, ongeacht waarom zij wachten en ongeacht of Godot wel of niet verschijnt.
ESTRAGON: Not enough.
Beckett schrijft bij vlagen uiterst komisch. Ik hoop het toneelstuk binnenkort in het theater te kunnen zien, waar het natuurlijk thuishoort.
VLADIMIR: Was I sleeping, while the others suffered? Am I sleeping now? Tomorrow, when I wake, or think I do, what shall I say of today? That with Estragon my friend, at this place, until the fall of night, I waited for Godot? That Pozzo passed, with his carrier, and that he spoke to us? Probably. But in all that what truth will there be? […] We have time to grow old. The air is full of our cries. […] But habit is a great deadener. […] At me too someone is looking, of me too someone is saying, he is sleeping, he knows nothing, let him sleep on. […]
