Berlin

Το μικρό αυτό βιβλίο (105 σελίδες) είναι ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφει η συγγραφέας τη βασική ενασχόληση της για κάποιο καιρό στο Βερολίνο: την αναζήτηση της τύχης των Εβραίων που ζούσαν σε μια συγκεκριμένη πολυκατοικία του Βερολίνου. Η ίδια έχει σύζυγο Ελληνοεβραίο. Κάνει σκέψεις πάνω στο Ολοκαύτωμα, στο μνημείο του Άουσβιτς και τη συμπεριφορά των Γερμανών μεταπολεμικά πάνω στο θέμα, και διατυπώνει κάτι που κατά τη γνώμη μου περικλείει και όλην την ουσία αυτού που παρατήρησε:
"Και ύστερα όλα αυτά τα συνέδρια και οι επέτειοι και οι συγνώμες και τα μνημεία, τόσα μνημεία, ατελείωτα μνημεία,[...], και την ίδια στιγμή όλα είναι τόσο μάταια, βγήκαν τα συμπεράσματα και μετά με μερικούς νόμους που απαγορεύουν τον αντισημιτισμό χτίστηκε η πεποίθηση ότι πάει πια τελείωσε, το ξεπεράσαμε, μια ανωμαλία ήταν, μια ιστορική ανωμαλία, συνηγόρησαν όλα τα στραβά και ανάποδα αυτού του κόσμου και συνέβη και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα, μόνο να απαγορεύσουμε και να επιδείξουμε τη φρίκη [...]"