Neven

Over een paar uur ligt het wad bloot, het rottende, stinkende onland, dat niet voor niets voor het einde van de wereld wordt aangezien, waarin je geen stap kunt zetten zonder er tot je liezen in weg te zinken, en waarop bij eb vooral de lage soorten achterblijven, kwallen, slakken, kreeftjes en krabbetjes, schielijk schieten ze weg.

Leuk geschreven verhaal over twee neven die zoveel op elkaar lijken – hun vaders zijn broers en hun moeders zussen – dat ze makkelijk door elkaar te halen zijn. Eén van de twee zet de wietteelt voort die ze samen begonnen waren. Wanneer dat fout gaat, boet de ander ervoor.Het contrast tussen de kalmte van het heden, dat zich afspeelt op Schiermonnikoog, en het verleden van de neven maakt de lezer nieuwsgierig. Het verhaal is kort genoeg om te blijven boeien. Het was de eerste keer dat ik werk van Peter Middendorp (1971) las. Zijn oog voor de mens en de streek(taal) – ‘kort voor de kop’ – is interessant.

Zoet water neemt niet, het krijgt: de mannen vielen dronken in het kanaal en werden de volgende ochtend dicht bij huis teruggevonden, niet later op een verre kust, alleen nog te herkennen aan het gebit.