Etorkizunean pentsatzeak ziurgabetasuna kudeatzen laguntzen digu, eta, ildo horretan, etorkizunaren dekalogo bat proposatzen digu liburu honek. Zirriborroak eta gero proiektuak hamar egileren hamar fabula eskaintzen dizkigu: Katixa Agirre, Uxue Alberdi, Lucía Baskaran, Harkaitz Cano, Gabriela Damián Miravete, Belén Gopegui, Karmele Jaio, Danele Sarriugarte, Iban Zaldua eta Patxi Zubizarreta. Arabako Azala kreazio-espazioaren gonbidapen batetik abiatuta eta irudimenaren botere bereziaren indarrez, kontakizun bana eraiki zuten hamar idazle horiek, zenbait alternatiba sozial, kultural, afektibo, feminista eta dekolonialetan oinarrituz, argitara ekarri nahian natura-, giza eta teknologia-baliabideekin daukagun harremana kudeatzeko beste modu batzuk. Fikzioa ez da gizartearen aurkako zerbait, baizik eta haren isla; horregatik, funtsezkoa da eskaintzen dizkigun narratibak analizatzea: mobilizatzera bultza¬tzen dute, ala paralizatu egiten gaituzte? Liburu bakar batean bildu ditugu disidenteak eta kontrahegemonikoak izan nahi duten hamar narrazio horiek, eraldaketaren narrazioak, gehienak euskaraz sortuak. Orriotara dakartzagun ipuinak irakurri eta gero, irudi, ernamuin, erreberberazio, uhin eta indar-eremuen artean ibiliko gara. Irudi bakoitzak konstelazio bat …
Etorkizunean pentsatzeak ziurgabetasuna kudeatzen laguntzen digu, eta, ildo horretan, etorkizunaren dekalogo bat proposatzen digu liburu honek. Zirriborroak eta gero proiektuak hamar egileren hamar fabula eskaintzen dizkigu: Katixa Agirre, Uxue Alberdi, Lucía Baskaran, Harkaitz Cano, Gabriela Damián Miravete, Belén Gopegui, Karmele Jaio, Danele Sarriugarte, Iban Zaldua eta Patxi Zubizarreta. Arabako Azala kreazio-espazioaren gonbidapen batetik abiatuta eta irudimenaren botere bereziaren indarrez, kontakizun bana eraiki zuten hamar idazle horiek, zenbait alternatiba sozial, kultural, afektibo, feminista eta dekolonialetan oinarrituz, argitara ekarri nahian natura-, giza eta teknologia-baliabideekin daukagun harremana kudeatzeko beste modu batzuk. Fikzioa ez da gizartearen aurkako zerbait, baizik eta haren isla; horregatik, funtsezkoa da eskaintzen dizkigun narratibak analizatzea: mobilizatzera bultza¬tzen dute, ala paralizatu egiten gaituzte? Liburu bakar batean bildu ditugu disidenteak eta kontrahegemonikoak izan nahi duten hamar narrazio horiek, eraldaketaren narrazioak, gehienak euskaraz sortuak. Orriotara dakartzagun ipuinak irakurri eta gero, irudi, ernamuin, erreberberazio, uhin eta indar-eremuen artean ibiliko gara. Irudi bakoitzak konstelazio bat elikatuko balu bezala. Hitz bakoitzak kosmos oso bat argiztatuko balu bezala. Nolako funtsa, halako forma. Nolako egurra, halako ezpala. Nolako zirriborroa, halako etorkizuna.
Distopia eta utopia, bietatik aurki daiteke ipuin hauetan. Batzuk asko gustatu zaizkit, baten bat ez zait gustatu.
Konfinamendu garaiarekin lotzen dut hau, uste dut Telegram bidez dohainik partekatu zituztela, egunez egun-edo, audio gisa. Oso eskertzekoa horrela zabaldu izana.
Paperekoa zegoela ikusi nuenean, ez nuen zalantzarik izan eta ale bat erosi nuen. Irakurri / entzun gabe neuzkan batzuk topatu ditut!
Ipuin utopikoak-edo dira. Konfinamenduan ezagutu nuen proiektua, uste dut. Telegram bidez egileek beraiek irakurrita argitaratzen ziren pusketak, oso eskuzabal. Super gustura entzun nituenez batzuk, orain paperean salgai ikusi dudanean zalantzarik gabe erosi dut.
Gustura irakurtzen ditut liburu distopikoak. Istorio erakargarriak sortzeko bidea ematen dute, eta interesgarriak izan daitezke etorkizuneko arriskuen eta erronken azterketa egiteko, baina etorkizun utopiko(ago)ekin amestea ere guztiz beharrezkoa iruditzen zait, bestela etsipenean eroriko baikara. Liburu honetan horretan saiatu dira hainbat idazle ezagun, eta emaitza oso txukuna lortu dutelakoan nago. Baina bat jartzekotan, istorioren batean "etorkizuneko izen xelebreko tramankuluak" topikoa gehitxo landu ote den sentsazioarekin geratu naiz. Gainerakoan oso fin.
Es tan injusto valorar este libro en sus totalidad como poner nota en el instituto a un trabajo en grupo. Mi reseña es dura porque creo que el libro defrauda su tarjeta de presentación.
Hay tres buenas historias y el resto quedan por debajo tanto en calidad literaria como en el tema escogido. Esas me han decepcionado en tres ámbitos en general: algunas me han parecido poco originales, otras con poca profundidad de exploración, y otras poco atingentes; sin perjuicio de que hay otras que son simplemente malas en muchos frentes.
Con poco originales me refiero a que, por ejemplo, una sociedad basada en redes de apoyo se me queda corto como "fabulación de futuro alternativo", es básico si el relato solo tiene eso. Varias historias no proponen nada suficientemente original como para que aguante sin calidad narrativa. Como ejemplo de lo contrario está «Una escalera común», que no es …
Es tan injusto valorar este libro en sus totalidad como poner nota en el instituto a un trabajo en grupo. Mi reseña es dura porque creo que el libro defrauda su tarjeta de presentación.
Hay tres buenas historias y el resto quedan por debajo tanto en calidad literaria como en el tema escogido. Esas me han decepcionado en tres ámbitos en general: algunas me han parecido poco originales, otras con poca profundidad de exploración, y otras poco atingentes; sin perjuicio de que hay otras que son simplemente malas en muchos frentes.
Con poco originales me refiero a que, por ejemplo, una sociedad basada en redes de apoyo se me queda corto como "fabulación de futuro alternativo", es básico si el relato solo tiene eso. Varias historias no proponen nada suficientemente original como para que aguante sin calidad narrativa. Como ejemplo de lo contrario está «Una escalera común», que no es una propuesta de nada (ni original ni no original), pero cuenta una historia preciosa que invita a actuar de otra forma mostrando lo que surge cuando lo haces.
Cuando digo que hay poca profundidad de exploración es porque siento que, para estar imaginando cosas nuevas, se quedan muy en la superficie. Por ejemplo, dice un relato que "[les vecines] Desarrollaron habilidades lingüísticas y sensoriales para pensar juntes", y entonces, ¿cuáles eran esas?, eso es lo interesante del asunto. Para mí lo guay es la exploración en la ficción de lo utópico, para que esto pueda ser posible en algún momento. Esto solo se lo hecho en cara a aquellas historias que pretenden estar proponiendo algo pero no lo explican; me parece como quedarse corto al imaginar.
Finalmente, con poco atingentes me refiero a relatos como «Perímetro de floración», que es una historia de ciencia ficción sobre la infertilidad. Honestamente no entiendo qué hace en un libro como este. No es ninguna propuesta de alternativa de futuro.
Por terminar con una nota positiva, comento los mejores relatos, en mi opinión. «¿Qué sucede en K en las noches de luna llena?» es intrigante y el más original en el formato y la propuesta. «Una escalera en común» es precioso y motivador. «El mundo que fuimos» es triste y desesperanzado, bien escrito, más un diario de una huida a otro tipo de comunidad que una utopía.