Niedzielne ziemie literatury
4 stars
To druga książka krytycznoliteracka Kujawy, w której rozwija ciekawą propozycję interpretacji literatury. Wykorzystuje do tego koncepcje filozoficzne, głównie Gillesa Deleuze'a i Felixa Guattariego. „Niedzielne ziemie” to pojęcie przenoszące problemy związane z krytyką własności prywatnej w kapitalizmie na język i literaturę. Taką niedzielną, niepodzieloną i przez to stanowiącą dobro wspólne „ziemią” miałaby być przestrzeń literatury, o której tworzenie chodzi Kujawie.
Książka osobno przedstawia część teoretyczno-historyczną i interpretacje konkretnych tekstów. Podobnie jak w pierwszej książce Kujawa umieszcza między rozdziałami interpretacyjnymi "Glosy", czyli krótkie rozdziały wykładające w encyklopedyczny i bardzo konkretny sposób najważniejsze pojęcia i problemy. W sumie to ciekawy, urozmaicający lekturę pomysł. Nieszablonowy jest też pomysł umieszczenia na końcu książki wywiadu z osobami tworzącymi czasopismo „Iglica”. Poezja, która się w nim ukazuje, jest często zbieżna z postulatami Kujawy
Co do samych interpretacji, najciekawszy jest rozdział o poezji Joannie Łępickiej, w którym Kujawa podaje bardzo oryginalne w polskim kontekście pojmowanie kategorii …
To druga książka krytycznoliteracka Kujawy, w której rozwija ciekawą propozycję interpretacji literatury. Wykorzystuje do tego koncepcje filozoficzne, głównie Gillesa Deleuze'a i Felixa Guattariego. „Niedzielne ziemie” to pojęcie przenoszące problemy związane z krytyką własności prywatnej w kapitalizmie na język i literaturę. Taką niedzielną, niepodzieloną i przez to stanowiącą dobro wspólne „ziemią” miałaby być przestrzeń literatury, o której tworzenie chodzi Kujawie.
Książka osobno przedstawia część teoretyczno-historyczną i interpretacje konkretnych tekstów. Podobnie jak w pierwszej książce Kujawa umieszcza między rozdziałami interpretacyjnymi "Glosy", czyli krótkie rozdziały wykładające w encyklopedyczny i bardzo konkretny sposób najważniejsze pojęcia i problemy. W sumie to ciekawy, urozmaicający lekturę pomysł. Nieszablonowy jest też pomysł umieszczenia na końcu książki wywiadu z osobami tworzącymi czasopismo „Iglica”. Poezja, która się w nim ukazuje, jest często zbieżna z postulatami Kujawy
Co do samych interpretacji, najciekawszy jest rozdział o poezji Joannie Łępickiej, w którym Kujawa podaje bardzo oryginalne w polskim kontekście pojmowanie kategorii queerowości. Rozdział o Mateuszu Górniaku też bardzo daje radę. Z kolei najsłabszy jest rozdział o Bargielskiej, mało przekonująco Kujawa stara się podciągnąć jej twórczość pod kategorię religijnie rozumianego cierpienia.
W każdym razie – w kontekście polskich dyskusji o literaturze i teorii interpretacji trzeba tę książkę znać.