Ik kus uw handen duizendmaal

Het beste is altijd maar om met een lang, volstrekt onbenullig verhaal te beginnen, zodat beide partijen tijd hebben om te acclimatiseren.

Na vijf delen ben ik nog steeds geboeid door de reeks vrijwel onbewerkte faxberichten die Nicolien Mizee (1965) rond de eeuwwisseling schreef over haar dagelijkse wel en wee. Het zesde deel beslaat de periode van augustus 2000 tot en met februari 2001. De debuterende schrijver neemt de nieuwe wasmachine uit Een licht bewoond eiland in gebruik en ervaart het succes van haar eerste roman, waarmee ze druk was sinds Hoog en laag springen. Waar de media-aandacht haar aanvankelijk al snel teveel is, ontwikkelt Mizee zich tot iemand die met haar angsten leert omgaan en in haar omgeving naar inspiratie zoekt.

Ik geloof dat al mijn vrienden er inmiddels aan gewend zijn dat ze een dubbelganger hebben die figureert in mijn verhalen. In het begin is dat voor de meesten vreemd omdat ze, terwijl ze iets aan me zitten te vertellen, ineens aan die blik van mij zien dat de schrijfster in mij ‘aanslaat’.

Dat dit niet altijd goed zou gaan, blijkt uit de rechtszaak die haar moeder Clara Mizee-Andriessen in 2018 aanspande om publicatie van De porseleinkast te voorkomen. Zoals vaker stelde de rechter de schrijver in het gelijk met een beroep op de vrijheid van meningsuiting.

‘Wat zei ze?’ ‘Ze zei, even denken, ze zei: “Je bent een laffe, slechte, gemene vrouw en ik wens je een hele prettige zondag.” Toen gooide ze de hoorn op de haak. Is er soms iets voorgevallen?’ ‘Geen idee. An heeft haar voor het kerstdiner uitgenodigd.’ ‘En wat is daarmee?’ ‘[…] Dat is een enorme belediging! Dat wij denken dat we het allemaal weer goed kunnen maken door een kerstdiner! Na álles wat we haar hebben aangedaan!’

De faxberichten zijn zodoende te zien als aantekeningen om de schrijver ‘af te leiden’ en voor te bereiden op nieuwe romans. Uit de berichten in dit deel blijkt dat Ger, de allesverpletterende bedding van haar ziel en muze in het daglicht, af en toe wel degelijk antwoordde. Ik heb wederom intens veel plezier gehad van de eigenzinnige, geestige en openhartige toon die Mizee zo kenmerkt. Ontdaan van enige vorm van intellectualisme formuleert zij vragen die haarzelf en de lezer op weg helpen. Daarbij geeft ze terloops kijktips, zoals de film And The Band Played On. Meer dan bij andere schrijvers realiseerde ik me tijdens het lezen overigens hoezeer het leven veranderd is sinds de komst van internet en smartphones.