Laurens van den Broek reviewed De getuige by Vamba Sherif
Review of 'De getuige' on 'Goodreads'
2 stars
De getuige deed het hem niet voor mij, met name omdat de personages niet beklijven. Waar is de psychologische ontwikkeling van deze personages? Ze doen dingen, maar het wordt nauwelijks uitgediept waarom ze die dingen doen. Daardoor blijf je vaak achter met een gevoel van apathie. Zo van: ja, X gebeurt, maar kan het me iets schelen? Niet echt.
Zoveel gebeurtenissen in deze korte roman lijken bovendien lukraak plaats te vinden. Nu zou je kunnen verdedigen dat dat ook voor het leven geldt, dus waarom niet in een roman? Waarom zou dat iets slechts zijn? Misschien is het mijn hang naar een rond verhaal... Voorbeeld: de zoon wordt aangehouden op verdenking van een terroristische daad. Je leest over de vermoedens van de vader over wat zijn zoon heeft gedaan, vrij snel daarna staan er agenten op de stoep bij de zoon en moet hij brommen. Echter: nergens wordt toegelicht wat …
De getuige deed het hem niet voor mij, met name omdat de personages niet beklijven. Waar is de psychologische ontwikkeling van deze personages? Ze doen dingen, maar het wordt nauwelijks uitgediept waarom ze die dingen doen. Daardoor blijf je vaak achter met een gevoel van apathie. Zo van: ja, X gebeurt, maar kan het me iets schelen? Niet echt.
Zoveel gebeurtenissen in deze korte roman lijken bovendien lukraak plaats te vinden. Nu zou je kunnen verdedigen dat dat ook voor het leven geldt, dus waarom niet in een roman? Waarom zou dat iets slechts zijn? Misschien is het mijn hang naar een rond verhaal... Voorbeeld: de zoon wordt aangehouden op verdenking van een terroristische daad. Je leest over de vermoedens van de vader over wat zijn zoon heeft gedaan, vrij snel daarna staan er agenten op de stoep bij de zoon en moet hij brommen. Echter: nergens wordt toegelicht wat die terroristische daad is – of ik moet er overheen gelezen hebben? – terwijl het een integraal onderdeel van de plot is. Stak hij Theo van Gogh neer, was dat het? Geen idee, maar het boeit me ook al niet meer.
Stilistisch valt er ook een en ander op te merken. Vooral de knulligheid van de formuleringen begon me na een paar bladzijden al tegen te staan. Ik weet het niet, ik vond het geheel aanvoelen als een heel vroege roman in het oeuvre van de schrijver, oneerbiedig gezegd een uitprobeersel, maar ik begrijp dat dit al zijn vierde roman is. Wat me niet heel hoopvol stemt over zijn eerdere boeken, maar dat terzijde. Het (overigens fraaie) kaftontwerp van Stefan Glerum kan ik ook niet plaatsen, wat hebben die puntschoenen met het verhaal van Onno te maken? Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat ga ik dus even lekker niet doen.
tl;dr: Tegenvaller.