User Profile

Een uiterst aangename kennismaking met deze, voor mij althans, onbekende schrijver uit Mexico. Deze bundel vond ik dan ook in de Boekwissel op Utrecht Centraal. Zeer de moeite waard om daar te scharrelen, mocht je het passeren, want je vind er de meest uiteenlopende boeken en tijdschriften. Zo ook deze dunne bundel verhalen, die mijn hart gestolen heeft met de hang naar het mystieke en het sensuele, zonder al te cerebraal of pornografisch te worden. Deze bundel leg ik terug, dus sla binnenkort je slag, zou ik zeggen! 😉

Fraaie dichtbundel met een (nipte) overvloed aan treffende natuurmetaforen en -aforismen. Sterk debuut dat evenwel aan kracht inboet als je het in één zitting leest. Ik ben niet bekend met de Perzisch traditie, waar de parlando schatplichtig aan is aldus de binnenflap, dus wellicht is een dergelijke lezing ook helemaal niet de bedoeling. Eentje om bij tijd en wijle te herlezen.

Beste 1 euro die ik ooit besteed heb. Hoe diep in de ziel kun je kijken in 60 pagina’s? Nooteboom komt akelig dichtbij de bodem. Veel van hem heb ik tot mijn spijt nog niet gelezen, maar aan de hand van deze novelle alleen al, dat in 1982 in de huidige vorm verscheen, zie je zijn meesterschap. Mocht Nooteboom als eerste Nederlander ooit een Nobelprijs voor de Literatuur winnen, dan heeft hij dat dubbel en dwars verdiend. Het is hem – en ons – gegund.

Beetje een onevenwichtige bundel, waarin korte verhalen uit alle fasen van Kawabata’s schrijverschap zijn opgenomen. Of misschien is niet zozeer de bundel onevenwichtig als wel de kwaliteit van enkele van de verhalen. Als deze bundel vol had gestaan met korte verhalen à la De arm (het laatste verhaal in de bundel), dan was dit de beste verhalenbundel ooit, maar helaas. Evengoed is de ontwikkeling van Kawabata zeer goed te volgen in dit boek, en dat helpt een figuur zo groots als Kawabata een beetje te demythologiseren.

Een eenzame lezing die al jaren – honderd jaar? – op zich laat wachten.

Een ontwapenend eerlijk en vlot geschreven portret van een van mijn muzikale jeugdhelden, en iemand die na het lezen nog onverminderd hoog in mijn achting staat – ondanks de verslaving waaronder hij gebogen gaat en de lullige of zelfs schadelijke daden die daarmee gepaard gaan. Props voor de onvolprezen Job Hulsman voor zijn vasthoudendheid, waar het soms zo makkelijk zou zijn geweest om uit het proces te stappen, en props voor Rico, voor wie het nóg veel gemakkelijker had geweest om ermee te kappen. Eerlijkheid duurt het langst, maar brengt je het verst.