RexLegendi reviewed Vuile handen by J. J. Voskuil (Het bureau, 2)
Review of 'Vuile handen' on 'Goodreads'
4 stars
Nederlands (English below)
Het is moeilijk niet intens te houden van het burgerleven van Maarten Koning. Al vanaf het eerste deel van Het bureau, [b:Meneer Beerta|2220956|Meneer Beerta (Het Bureau #1)|J.J. Voskuil|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1338422427l/2220956.SY75.jpg|2226748], was ik geboeid door de droge – en dus héél grappige – manier van schrijven en het sociale ongemak dat van elke pagina afspat. In Vuile handen verwerkte Han Voskuil zijn dagboekaantekeningen van 1965 tot 1973. De tijdgeest drukt zich op allerlei manieren uit, van het gesteggel met het aanspreken bij de voor- of achternaam tot de uitdijende archieven met krantenknipsels en de kaartenbak met trefwoorden over de volkskunde. Doordat het verhaal is gebaseerd op een dagboek is het fragmentarisch, maar daartegenover staat dat de anekdotes soms zo hilarisch zijn dat zelfs Maartens onderzoek naar het verdwijnen van de dorsvlegel een feest is om te lezen. Een aantal gespreksonderwerpen blijkt bovendien verrassend actueel. Thuiswerken is …
Nederlands (English below)
Het is moeilijk niet intens te houden van het burgerleven van Maarten Koning. Al vanaf het eerste deel van Het bureau, [b:Meneer Beerta|2220956|Meneer Beerta (Het Bureau #1)|J.J. Voskuil|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1338422427l/2220956.SY75.jpg|2226748], was ik geboeid door de droge – en dus héél grappige – manier van schrijven en het sociale ongemak dat van elke pagina afspat. In Vuile handen verwerkte Han Voskuil zijn dagboekaantekeningen van 1965 tot 1973. De tijdgeest drukt zich op allerlei manieren uit, van het gesteggel met het aanspreken bij de voor- of achternaam tot de uitdijende archieven met krantenknipsels en de kaartenbak met trefwoorden over de volkskunde. Doordat het verhaal is gebaseerd op een dagboek is het fragmentarisch, maar daartegenover staat dat de anekdotes soms zo hilarisch zijn dat zelfs Maartens onderzoek naar het verdwijnen van de dorsvlegel een feest is om te lezen. Een aantal gespreksonderwerpen blijkt bovendien verrassend actueel. Thuiswerken is geen probleem, zij het voor vrouwen met typwerk, en de angst voor klimaatverandering komt voorbij, al zitten vegetariërs nog diep in de verdomhoek.
Voskuil schroomt niet om hele lappen tekst in het Duits te schrijven als dat zo uitkomt. Het geeft het verhaal een zeker elan bovenop de toch al vermakelijke jarenzestigglans. Het trof me dat zijn personages van alles proberen om vat te krijgen op de geschiedenis, terwijl Het bureau uiteindelijk zelf een waardevol tijdsdocument is geworden.
English
Han Voskuil’s series Het bureau (the title could be translated as The office) is addictive. The second part takes place between 1965 and 1973 and allows the reader to enjoy life in Amsterdam half a century ago. Voskuil’s alter ego Maarten Koning is not the most exiting or inspiring character, but it is hard not to love him.
