Muidhond

‘Toch staarde hij onafgebroken naar het water en zijn dobber. In zijn hoofd schoten af en toe beelden langs van het buurmeisje. Haar afgebroken tand, de haarlok die over haar voorhoofd viel, de schelp van haar oor.
En dan richtte hij zijn blik snel weer op de rimpelingen in het water.’ (p. 61-62)

Een boek schrijven over een (al dan niet ten onrechte veroordeelde) pedofiel, hoe pak je zoiets aan? Nabokovs Lolita geldt als nog altijd als dé ongeëvenaarde klassieker waarin dit thema centraal staat. Een boek dat alle andere boeken (met deze thematiek) overbodig maakt, zo lijkt het wel. Toch heeft het Inge Schilperoord niet verhinderd om in het hoofd van een compulsieve pedofiel te kruipen en deze ongemakkelijke roman erover te schrijven.

Jonathan komt wegens gebrek aan bewijs vrij na veroordeeld te zijn tot een gevangenisstraf en TBS. Al gauw valt te merken dat Jonathan, behalve de neiging om zich af te trekken op of rond jonge meisjes, nog meer parten speelt. De man is onder meer zo impulsief als maar kan, wat geen heel handige combinatie met pedofilie blijkt te zijn. Jonathan trekt weer bij zijn hulpbehoevende en met blinde naïviteit op God vertrouwende moedertje in. Het huis waar ze in woont dient eerdaags gesloopt te worden, wat Jonathan somber stemt. Totdat er ineens een jong meisje voor de deur staat om hun hondje Milk uit te laten. Het meisje blijkt tijdelijk een paar huizen verderop te wonen en wordt door haar hardwerkende moeder, die in een vechtscheiding ligt en met haar dochtertje op de vlucht is, aan haar lot overgelaten – nu ja, je voelt al waar dit heengaat.

De gehele roman ligt er een onbehaaglijke spanning als een klamme deken over het verhaal gedrapeerd, een soortgelijk gevoel dat ik van de kakelverse Booker Prize-winnaar De avond is ongemak kreeg. Dat zorgde ervoor dat ik dit boek maanden terug na een vijftigtal pagina’s terzijde heb gelegd, totdat ik het echt uit móest lezen van mezelf; nooit een goed teken. Het eenvoudige taalgebruik stoorde me, ook al is het goed afgestemd op de simplistische binnenwereld van Jonathan. Laat ik het op een kwestie van smaak houden.

Maar waar ik gaandeweg het meest moeite mee had, was het uitblijven van verrassende plotwendingen. Het verhaal bouwt toe naar een climax die je van verre aan ziet komen, waardoor het meer als een anticlimax aanvoelde. Dit is alleszins een keurige roman, maar ook braaf, ondanks het nogal gevoelige onderwerp. Té braaf, naar mijn bescheiden mening.