O apocalipse dos trabalhadores

Teder en subtiel maar tegelijk hard boek. De belangrijkste personages zijn twee werksters. De één wordt seksueel misbruikt door haar werkgever, maar hij vertelt haar ook over kunstenaars en schrijvers en musici. Als hij dood gaat wil ze alsnog uit liefde voor hem sterven. Haar man geeft ze elke dag een scheutje bleekmiddel in zijn eten. De ander deelt het bed met vele jonge Oosteuropeanen die naar Portugal zijn gekomen om te werken. Eén van hen probeert zo ongevoelig en lomp mogelijk te zijn maar breekt op een dag in tranen uit omdat er geen nieuws meer komt van zijn ouders. Ze vat liefde voor hem op en koopt tickets om samen naar zijn thuisland te gaan. Ik had een beetje twijfel bij deze vrouwenportretten, omdat je zou kunnen denken: dit zijn vrouwen zoals Andrew Tate ze zich voorstelt. Maar het boek is ook ontzettend grappig en lief. De vriendschap tussen de twee vrouwen is eerlijk en hartveroverend. De eerste vrouw heeft nachtmerries waarin ze dood is en aankomt bij de hemelpoort. Het boek opent met een onvergetelijke scene bij die hemelpoort waar een menigte sjacheraars aan de overledenen mooie herinneringen probeert te verkopen. Ze moet zich er doorheen vechten om bij Petrus aan te komen, maar die wil haar niet binnenlaten. Mãe heeft een unieke fantasie. Wat ook erg mooi is, is het portret van Andriy, de Oosteuropeaan, en vooral dat van zijn vader, die lijdt aan angstaanvallen en waandenkbeelden. Ze zijn met heel veel meegevoel geschreven, zowel met de vader als met moeder en zoon, die slachtoffer zijn van die angstaanvallen maar de liefde voor hun man en vader niet verliezen. Het boek is werkelijk prachtig geschreven, in een stijl die soms doet denken aan Saramago. Het is ook een heel menselijk boek, vol empathie, met begrip voor ieders lijden. Zeker een schrijver om meer van te lezen.