RexLegendi reviewed De overlevenden by Alex Schulman
Review of 'De overlevenden' on 'Goodreads'
2 stars
Nederlands (English below)
Na het lezen van De overlevenden (2020) van de Zweedse schrijver Alex Schulman verbaast het me dat het zo enthousiast is ontvangen. Vanaf het eerste hoofdstuk had ik moeite met de uitleggende stijl, die weinig ruimte laat voor eigen interpretatie. Naar het einde toe verrast het plot en verbetert het verhaal, maar helaas schoot het in mijn ogen op cruciale punten tekort.
Om te beginnen is het jammer dat Schulman de dialogen van de broers Benjamin, Nils en Pierre heeft willen gebruiken om de lezer te vertellen over hun familiegeschiedenis. Hun gesprekken zijn daardoor – net als de ruzies – te gekunsteld om nog geloofwaardig over te komen. Sowieso blijven de personages aan de oppervlakte, waardoor het verhaal af en toe zelfs kluchtig aandoet.
Verder trok ik de flashbacks slecht. Nog afgezien van de overdaad aan banale details doet het narratief vanuit kinderogen afbreuk aan de spanning. …
Nederlands (English below)
Na het lezen van De overlevenden (2020) van de Zweedse schrijver Alex Schulman verbaast het me dat het zo enthousiast is ontvangen. Vanaf het eerste hoofdstuk had ik moeite met de uitleggende stijl, die weinig ruimte laat voor eigen interpretatie. Naar het einde toe verrast het plot en verbetert het verhaal, maar helaas schoot het in mijn ogen op cruciale punten tekort.
Om te beginnen is het jammer dat Schulman de dialogen van de broers Benjamin, Nils en Pierre heeft willen gebruiken om de lezer te vertellen over hun familiegeschiedenis. Hun gesprekken zijn daardoor – net als de ruzies – te gekunsteld om nog geloofwaardig over te komen. Sowieso blijven de personages aan de oppervlakte, waardoor het verhaal af en toe zelfs kluchtig aandoet.
Verder trok ik de flashbacks slecht. Nog afgezien van de overdaad aan banale details doet het narratief vanuit kinderogen afbreuk aan de spanning.
Mama had de vetrand van haar hamschijf afgesneden en laten liggen en nu had papa zijn oog erop laten vallen. Hij bleef steelse blikken werpen naar waar die lag, de vetrand als een roetige vinger op het bord. Hij nam hem op vanuit zijn ooghoeken, in zichzelf overleggend.
‘Die daar…’ zei hij uiteindelijk en wees naar het overgebleven vet. Mama stak er vlug een vork in en hevelde het over op papa’s bord.
Er waren wel degelijk mooie stukken. Naast de uitstekende apotheose – hoewel ik bij de rol van de therapeut nog wel wat vragen had – vond ik de passage waarin vader zijn gezin dronken achter het stuur naar huis rijdt een hoogtepunt. Het is echter niet genoeg om de kneuterige atmosfeer, de houterige dialogen en de verteltechniek van de schrijver te doen vergeten.
English
Beats me why The Survivors is so popular – it touched a nerve. I don’t appreciate it when an author tells me what I’m reading, and I don’t like it when a dialogue is out of context, or when a story contains too many banal and irrelevant details. That said, the ending was worth finishing it.
