Όμορφο, καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο και σκληρό. Η Ραραού, ή Ρουμπίνη Μέσκαρη από τας Επάλξεις, καλλιτέχνις, εξομολογείται τη ζωή της από παιδούλα όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος μέχρι λίγο καιρό πριν πεθάνει. Από την Κατοχή και το φευγιό στην Αθήνα αμέσως μετά της διαπόμπευση της μάνας της, στο στήσιμο μιας νέας ζωής όλο στερήσεις και τελικά σε μια κάποια καταξίωση, με πολλές και διαφορετικές άτιμες μεθόδους. Η Ραραού θα μπορούσε να είναι η εθνικόφρων Ελλάδα, αν και η ίδια το αρνείται: Εγώ δεν είμαι η Ελλάς, είμαι η Ραραού, καλλιτέχνις, και πατρίδα μου είναι οι δυο μου συντάξεις. Θα μπορούσε να είναι η «Μητέρα του Σκύλου» μια ελληνική ταινία εποχής, αν δεν περιείχε μια τόσο σκληρή αποτύπωση των συνθηκών του τότε. Θα μπορούσε να είναι ντοκυμανταίρ για τον μέσο άνθρωπο που υπέστη χωρίς να φταίει σε αντιπαράθεση με αυτόν που έφταιγε και δεν υπέστη.