Το κόμμα που ίδρυσε ο Καρατζαφέρης και με το οποίο πέτυχε βουλευτική και ευρωβουλευτική εκπροσώπηση, είχε διαφοροποιημένα κάποια χαρακτηριστικά σε σχέση με τα δυτικοευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα. Καταρχήν, όπως αναφέρει ο Δ.Ψαρράς στην εξαιρετική του εργασία, ο ίδιος -αν και ξεκίνησε να παρεμβαίνει ως φιλοβασιλικός- η ανάδειξή του έγινε μέσα στη Νέα Δημοκρατία (και όχι αυτόνομα), της οποίας αποτέλεσε σημαντικό στέλεχος. Ακροδεξιός από πάντα, όχι σαφώς τοποθετημένος σε κάποιο ιδεολογικό ρέυμα της άκρας Δεξιάς (σαν εκείνα της Ευρώπης), κατά κάποιο τρόπο αυτονομήθηκε από το "μαντρί" (ρήση του Αβέρωφ) εξελίσσοντας την αρμοδιότητα που είχε σε αυτό: να κάνει ρεπορτάζ κατά του ΠαΣοΚ. Με τη χορήγηση τηλεοπτικής άδειας από τον Κ.Μητσοτάκη (που τον προώθησε όσο κανείς άλλος) άρχισε σιγά σιγά να παίζει αυτόνομο ρόλο και να συσπειρώνει γύρω του "προσωπικότητες του χώρου" και να εκφράζει την ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Το φιλόξενο σε ρατσιστικές, αντισημιτικές, νεοφασιστικές και αντικομμουνιστικές "διαλέξεις" κανάλι του άρχισε να διαμορφώνει τη μαγιά στελεχών-υπηκόων του που θα αποτελούσαν τον μελλοντικό πυρήνα του σχηματισμού που φιλοδοξούσε να ηγηθεί.

Στην πραγματικότητα -και το τονίζει ο Ψαρράς- το ΛάΟΣ ήταν ένα τηλε-κόμμα. Ένα κόμμα που στήθηκε πάνω σε ένα τηλεοπτικό κανάλι και γαλουχούσε τους οπαδούς του μέσω τηλεοπτικών εκπομπών "διαλόγου", κηρύγματος και τηλεπωλήσεων εθνικιστικών και ανοιχτά φασιστικών βιβλίων. Ο Καρατζαφέρης δεν ήταν κάτι άλλο από διευθυντής του κόμματος, μια και τα όργανα του κόμματος (με στελέχη εν πολλοίς διορισμένα από τον ίδιο) δεν λειτουργούσαν. Όμως στην Ελλάδα ήρθε και κάλυψε έναν πολιτικό χώρο που τότε βολόδερνε, έναν χώρο που την εποχή που ο Καρατζαφέρης αυτονομήθηκε, στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες σημείωνε εκλογικές επιτυχίες. Και γι' αυτό (σε συνδυασμό με τις διαφημιστικές του ικανότητες, λέει ο Ψαρράς) γνώρισε κι ο ίδιος επιτυχία.

Το βιβλίο πιάνει όλη τη διαδρομή του και δεν είναι τυχαίο ότι δεν μιλάει για την ιστορία του ΛάΟΣ ή της ελληνικής ακροδεξιάς, αλλά για του προσώπου που της ηγήθηκε την πρώτη δεκαετία του 2000, διότι ακριβώς ήταν τόσο προσωποκεντρικό το πολιτικό του κόμμα και το ίδιο κουβάλησε και όλες τις παλινωδίες που τον χαρακτήριζαν. Πολύ σωστά ο Ψαρράς δεν εγκλωβίζεται στα σχήματα που περιέγραψαν πολιτικοί αναλυτές την ακροδεξιά στην Ευρώπη. Υπάρχει ιδιαιτερότητα εδώ. Και μια ιδιαιτερότητα που σημειώνει ο συγγραφέας είναι ότι ήταν το μόνο κόμμα που στο καταστατικό του περιείχε (δύο φορές) τη λέξη "μαλάκας".