Ανάμικτες σκέψεις για το βιβλίο του Τριβιζά. Από την μια μεγάλα νοήματα και ιδιαίτερα διδακτικά για ένα παιδί και από την άλλη φτωχή γραφή από λογοτεχνικής άποψης. Προκρίνω το πρώτο. Το βιβλίο μιλάει για τον φασισμό, η όλη ιστορία της επιχείρησης αφανισμού των μαύρων γατών (και στη συνέχεια των υπολοίπων, που θυμίζει τη γνωστή ρήση "πρώτα πήραν τους κομμουνιστές και δεν μίλησα, μετά τους συνδικαλιστές και πάλι δεν μίλησα, στο τέλος εμένα και δεν υπήρχε κανείς να διαμαρτυρηθεί") αντιστοιχεί στις διώξεις των εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς, διώξεις που ξεκίνησαν από τους Νόμους της Νυρεμβέργης και κατέληξαν στην γενοκτονία, το Ολοκαύτωμα. Ο Τριβιζάς- κι εκεί είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο ίσως- τονίζει πολύ την στάση του κόσμου μπροστά στις εντολές της εξουσίας. Προσεγγίζει με ωραίο τρόπο και την στάση των θυμάτων, η οποία ποικίλει: όπως ακριβώς έγινε και στη Γερμανία. Επίσης την ευκολία εξάπλωσης του ρατσιστικού δηλητηρίου (όταν δεν υπάρχει βέβαια αντίλογος, σημείο που ο Τριβιζάς παραλείπει να αναφέρει).
Η ιδέα να παρουσιάζει τις θανατώσεις των γατών με ρεαλιστικό και φρικώδη τρόπο, προκαλούν φόβο σε παιδιά, αλλά προσθέτουν στο κλίμα βαρβαρότητας που περιγράφει το βιβλίο. Δεν συμφωνώ με τέτοια προσέγγιση, για αυτό και θεωρώ φτωχή τη γραφή του, "εύκολη". Αξίζει σίγουρα όμως να διαβαστεί.