["Πέδρο, έχεις καταλάβει γιατί σε βοήθησαν οι φάλαινες και δεν αμύνθηκαν νωρίτερα;"
Ο Πέδρο Τσίκο απάντησε χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του απ' τη θάλασσα.
"Τ' αφεντικό μου θα σου 'χει πει ότι είμαι απ' τη φυλή των Αλακαλούφε. Γεννήθηκα στη θάλασσα και ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν παίρνουν εξήγηση. Γίνονται, τίποτ' άλλο. Οι δικοί μου, αυτοί οι λίγοι που μένουν, λένε με σιγουριά ότι οι φάλαινες δεν ξέρουν ν' αμυνθούν κι ότι είναι τα μόνα πονόψυχα ζώα. Όταν έριξα τη βάρκα και τράβηξα κουπί μέχρι το φαλαινοθηρικό, ήξερα ότι το πλήρωμα θα μου έκανε επίθεση κι ότι οι φάλαινες, βλεποντάς με ανυπεράσπιστο, δεν θα δισταζαννα τρέξουν για να με βοηθήσουν. Έτσι κι έγινε. Με συμπόνεσαν."]
(σελ.122)

Ωραίο μυθιστόρημα (άλλο ένα!) με θέμα οικολογικό: Η επιστροφή του Σεπούλβεντα στη Χιλή μετά από δεκαπέντε χρόνια εξορίας από τη χούντα του Πινοσέτ για να αποκαλύψει δημοσιογραφικά την παράνομη φαλαινοθηρία (των Ιαπώνων). Συνεργάτης της Γκρηνπής τον καιρό εκείνον (1989) ο αγαπημένος χιλιανός συγγραφέας γράφει παράλληλα τις πρώτες αναμνήσεις του από τη Γη του Πυρός όταν ταξίδεψε μόνος του εκεί σε ηλικία 16 χρονών (!), για τη γενοκτονία των ινδιάνικων φυλών, για την εξαφάνιση των φαλαινών και τις πρακτικές των μεγάλων εταιιριών φαλαινοθηρίας, αλλά και για τους ντόπιους ναυτικούς εκεί.

[ Έγραψε:"Θλιβερές ερημιές όπου ο θάνατος πιο πολύ απ' τη ζωή μοιάζει να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος". Δεν κατάλαβε τίποτα και γι' αυτό είπε ψέματα, σαν σωστός εγγλέζος Λεγόταν Κάρολος Δαρβίνος.] (σελ.108)