Πιο πολύ ένας φιλοσοφικός στοχασμός, παρά ποίηση, που μάλιστα λαμβάνει και θεατρική μορφή (διάλογοι- μονόλογοι, πράξεις και ιντερμέδια) είναι η (προτελευταία νομίζω) ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρούκ. Ένας φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στην μοναξιά και όλα αυτά που μπορεί να τη συνοδεύσουν (και αποτελούν και τίτλους των πράξεων): Η κενότητα, ο πόνος, η θλίψη, ο χρόνος, η υποκρισία, η ποίηση. Ο άνθρωπος, το μοναχικό "ΕΓΩ" συνδιαλέγεται με προσωποποιημένες τις παραπάνω έννοιες σε μια προσπάθεια να τις ορίσει, να τις καταλάβει και μέσω αυτών να ερμηνεύσει τη δική του στάση ζωής.

[Είναι σαν τη συννεφιά που σε προστατεύει απ' τη βροχή. Η θλίψη δεν προσπαθεί να σου αλλάξει τη διάθεση για να σηκωθεί να φύγει. Μένει κοντά σου, στη μοναξιά σου. Ναι, για μένα η θλίψη είναι άγγελος. Ο Άγγελος της μοναξιάς. ] σελ.37

Είναι η ποίηση- αυτή που άφησε τελευταία- εκείνη που θα δώσει κάποιο διέξοδο; Αυτή που όταν "γινόταν ανυπόφορα τα δεσμά της ύπαρξης κι ερχόσουν, έστω και για μια στιγμή, σε έκανε να καλπάζεις στο άπειρο"; Για πολλούς ανθρώπους ναι.

Δεν μου άρεσαν οι τόσο σύντομες ερωτήσεις και αποκρίσεις των πράξεων, κατάλληλες περισσότερο για θεατρική παράσταση παρά για ανάγνωση. Ο λόγος, όταν πραγματεύεται εσωτερικά ζητήματα, θα ήθελα να έχει πιο πολύ ψαχνό. Η εσωτερική αναζήτηση άλλωστε είναι μακρόσυρτη, έτσι δεν είναι;