Τρίτο και- ως τώρα- καλύτερο: πολλή περιπέτεια και αρκετό σασπένς. Επιτέλους οι χαρακτήρες, από τους πλακατζήδες Φρεντ και Τζωρτζ Ουέσλυ (σ.σ. φοβεροί!) μέχρι τον Σνέιπ (σ.σ. ανάθεμάσε για προσωπικότητα!), σταθεροποιούνται και διακρίνεται ο ρόλος του καθενός καθαρά. Ο Πόττερ αρχίζει να συναισθάνεται το παρελθόν που κουβαλάει και να εξηγεί πλέον πολλά πράγματα που συμβαίνουν στον αποκομμένο κόσμο του σχολείου "Χόγκουαρτς". Στον "Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν" (σ.σ. το Αζκαμπάν είναι μάλλον κάτι σαν Γκουαντανάμο των Μάγων- θα ήθελα να υπάρχει κάποια κριτική σε αυτό), η κεντρική ιδέα μάλλον είναι ότι οι πράξεις και το παρελθόν τον γονιών καθορίζουν σε κάποιο βαθμό και τις πράξεις των παιδιών. Ναι, το βιβλίο έχει μπόλικο παρελθόν μέσα, το οποίο ήταν αναγκαίο να αναφερθεί. Αλλιώς ο χαρακτήρας του Πόττερ στέκει λίγο στον αέρα.