Szczere, ludzkie. Ernaux nie wstydzi się (albo i czasami wstydzi, jak każdy) swoich emocji, działań. Nie ocenia bliskich, stawia im pomnik, wspomina, przedstawia nam. Chociaż jest przedstawionych wiele detali, to czyta się płynnie, bez znudzenia. Ostatnia część sprawiła na mnie największe wrażenie - wydaję się, jakby autorka chciała odpowiedzieć w nim na pytanie „Kim dla mnie jesteś?”