Na het lezen van het komische [b:Numéro deux|59751131|Numéro deux|David Foenkinos|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1638600150l/59751131.SX50.jpg|94104575], een fictief verhaal van David Foenkinos over een jongen die auditie doet voor de Harry Potterfilms en als tweede eindigt achter Daniel Radcliffe, ben ik meteen begonnen met het herlezen van de boeken van Joanne Rowling. (25 jaar na het verschijnen van het eerste deel voelt het wat wrang haar nog J.K. te noemen, aangezien de schrijver destijds door haar uitgever gedwongen werd een tweede initiaal te verzinnen uit angst dat het werk van een vrouw niet goed zou verkopen.) Het was me meteen weer duidelijk waarom het verhaal van de tovenaarsleerling destijds een hype werd. Rowlings werk getuigt van creativiteit en een groot inlevingsvermogen in haar publiek: jongeren zullen zich makkelijk identificeren met Harry Potter of één van de andere personages.

In het eerste deel neemt Rowling de tijd om de magische wereld van Harry Potter in te leiden. Elk hoofdstuk bevat nieuwe elementen, waarmee de schrijver de vaart erin houdt. Ook heeft Rowling een weergaloos gevoel voor samenhang: Harry Potter and the philosopher’s stone zit niet alleen vol verwijzingen die in het boek zelf terugkomen, maar ook in latere delen. Daartegenover staat dat Rowling ruimhartig gebruikmaakt van de klassieke tegenstelling tussen Goed en Kwaad en stereotypen niet schuwt. Dat maakt de strijd tussen de huizen Gryffindor en Slytherin bijvoorbeeld wat kolderiek.

Zoals vaker bij fantasie of sciencefiction was ik geïntrigeerd door de manier waarop het tijdsbeeld van Rowling doorwerkt op de verbeelding van in dit geval de magie, die zowel vindingrijk als traditioneel is. Het digitale tijdperk heeft een deel ervan ingehaald: bewegende beelden in de media zijn tegenwoordig ook voor ‘muggles’ heel normaal, terwijl kunstmatige intelligentie en zelfs good old Google hoogwaardige foefjes zouden zijn op Hogwarts.

Helaas hebben de films mijn verbeelding van de boeken wel veranderd. Ik kan me Hagrid slechts nog voorstellen als Robbie Coltrane met een stevig accent...