Nederlands (English below)

Winter tightened our heads with a band of cold and melted our eyes. We put pepper in the feet of our stockings, Vaseline on our faces, and stared through dark icebox mornings at four stewed prunes, slippery lumps of oatmeal, and cocoa with a roof of skin.

Hoewel Toni Morrison (1931-2019) haar debuutroman The Bluest Eye deels schreef vanuit de ogen van de negenjarige Claudia, is het beeld dat zij schetst van een zwarte gemeenschap toch behoorlijk ongepolijst. Centraal staat Pecola, een meisje dat als pleegkind terechtkomt in de familie van Claudia nadat ze door haar vader is verkracht. Morrison omschrijft Pecola als het lelijke eendje, dat mede onder invloed van haar omgeving zelf is gaan geloven dat ze ‘ugly’ is. Het meisje is ervan overtuigd dat haar leven anders zou zijn als ze blauwe ogen had, een eigenschap die voor haar overeenkomt met ‘wit zijn’.

De keuze om het verhaal deels vanuit het wereldbeeld van een jong zwart meisje te schrijven pakt goed uit. Morrison gebruikt daarbij ogenschijnlijk absurde kopjes die uit de Amerikaanse kinderserie Dick and Jane blijken te komen. Verder schrijft Morrison vanuit de alwetende verteller en gaat ze mede in op de levenswandel van Pecola's ouders. Dat leidt ertoe dat de lezer zich ondanks alles toch kan inleven in vader Cholly, zelf immers ook een kind van de rekening. Ten slotte ontsluit Morrison de pikorden binnen de gemeenschap, waarin een wittere huid voor meer beschaving lijkt te staan.

Ik vond het een indrukwekkend boek, al was het verhaal af en toe wat warrig en had het soms zelfs wat weg van een ‘tafereel’ zonder specifiek doel.

English

In The Bluest Eye, Toni Morrison intertwines the view of a nine-year-old black girl with the harsh daily life of her community, creating an abrasive contrast. The story about Pecola – the least enviable girl in town – is sad, but not to be missed, because Morrison’s writing is worth reading. Still, I did miss a punchline.