Bij het verschijnen van het zesde deel in 2005 was de Harry Potterreeks weliswaar al ongekend populair, maar de draai waarmee Joanne Rowling in dit boek – na het relatief lange [b:Harry Potter and the Order of the Phoenix|2|Harry Potter and the Order of the Phoenix (Harry Potter, #5)|J.K. Rowling|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1660911061l/2.SY75.jpg|2809203] – tot een climax komt, draagt bij aan de iconische status. Eindelijk laat ze de teugels vieren van haar toch al fascinerende personage Severus Snape, wiens rol ditmaal ver voorbij die van omineuze Potionsleraar reikt. Zijn ijzige doch immens geestige venijn staat in schril contrast met het verwaande gedrag van de eigenlijke hoofdpersoon, die ondanks – of vanwege? – zijn groeistuipen steeds fletser afsteekt tegen zijn omgeving.

Omdat Rowling het verhaal van de horcruxes zorgvuldig uitwerkt, kon ik makkelijker voorbijgaan aan minder geloofwaardige zaken. (Toegegeven, met het graven naar de geschiedenis van Lord Voldemort worden diens omslachtige, zelfverkozen naam en het angstvallige gebruik van ‘You-Know-Who’ al ridiculer, maar vooruit…) De humor is subtieler dan voorheen en via de lessen van Albus Dumbledore brengt Rowling nog een paar raak omschreven wijsheden naar voren, zoals de waarschuwing tegen een self-fulfilling prophecy.

Ik overwoog vijf sterren te geven, maar daarvoor staan er toch net teveel sentimentele passages, platitudes en zwart-wittegenstellingen in. Ik hoop dat ook het laatste deel, [b:Harry Potter and the Deathly Hallows|61917439|Harry Potter and the Deathly Hallows (Harry Potter, #7)|J.K. Rowling|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1660062770l/61917439.SY75.jpg|2963218], nog zo boeiend is als ik me herinner.