In het vierde deel van de Harry Potterreeks wordt de verhaallijn complexer en de sfeer grimmiger. Net als in [b:Harry Potter and the Prisoner of Azkaban|28143415|Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (Harry Potter, #3)|J.K. Rowling|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1598823559l/28143415.SX50.jpg|2402163] bouwt Joanne Rowling op naar een spectaculaire ontknoping, waarin ze haar lezers tot het einde in spanning houdt met een groot aantal plotwendingen. Nieuwe personages komen dit keer vooral van buiten Hogwarts: eerst zijn er de ambtenaren van het Ministry of Magic, dan de afvaardigingen van magiescholen Beauxbatons en Durmstrang, terwijl in de zijlijn huiselven, meermensen en andere fantasiewezens kleur geven aan het verhaal. Ook de kliek van Voldemort – de death eaters - krijgt gestalte.

Geregeld overstemmen stereotypen en karikaturen de geloofwaardigheid van het verhaal. Ook stoorden de inconsistenties in de omgang tussen tovenaren en muggles me nóg meer dan voorheen; humor en herkenning lijken belangrijker dan een gedegen verhaal. Tegelijkertijd is Rowling geweldig in het opbouwen van sfeer en spanning, of het nu gaat om de zorgen van Mrs. Weasley om haar kinderen, de manie rond de Quidditch World Cup of de leefwereld van een 14-jarige jongen.

A week ago, Harry would have said finding a partner for a dance would be a cinch compared to taking on a Hungarian Horntail. But now that he had done the latter, and was facing the prospect of asking a girl to the ball, he thought he’d rather have another round with the Horntail.