Interessante geschiedenis van een gegoede familie in het Oeganda van de jaren zeventig. Het verhaal over dochter Kirabo en haar grootmoeders Alikisa en Nsuuta komt traag op gang, maar wordt beter naarmate het halverwege meer context en een wending krijgt, die het onmogelijk maken te bepalen wat nog goed is en wat fout. De oorlog speelt in The first woman vrijwel geen rol; in plaats daarvan besteedt Jennifer Nansubuga Makumbi veel aandacht aan de verhoudingen tussen generaties, stammen en vooral tussen man en vrouw.

’Aunt Abi, he made Giibwa pregnant.’ The tears had started to flow.
‘I know, I know. The girl is a slut. But do you know the courage it took him to come here to confess?’

Vooral het einde is heel mooi, waarin vergeving een belangrijke rol speelt.

Tom had been a god […] Now that the god had been pulled down, they were starting to see each other. Nnambi was no longer the evil stepmother but her siblings’ mother. Mwagale was not Tom’s brat but her sister. Nsuuta and Grandmother were two mothers who had lost their son. Even Aunt Abi was beginning to see Nnambi as a broken widow rather than a mujinni. Yet Tom had been a loving father, a caring brother, a good son, and even Nnambi could not say that he had been the worst husband. He had not made himself a god. They, the women, had.

Om één of andere reden deed The first woman me denken aan [b:Het achtste leven|32560066|Het achtste leven (voor Brilka)|Nino Haratischwili|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1606753240l/32560066.SX50.jpg|42466516], waarschijnlijk door de manier waarop Mukambi de familiegeschiedenis beschrijft. Het boek had ten slotte een pagina of honderd korter mogen zijn.