Torrey Peters sluit met Detransition, baby aan op een trend van verhalen die mijlenver afstaan van het universum van de witte heteroman. [b:Girl, woman, other|41081373|Girl, Woman, Other|Bernardine Evaristo|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1542296262l/41081373.SY75.jpg|64185267] van Bernardine Evaristo is voor mij nog altijd favoriet. Ook Detransition, baby valt op door de kritische ondertoon en goed uitgewerkte relaties tussen mensen. Waar Evaristo echter de focus legt op het leven van haar personages, richt Peters zich op hun genderidentiteit en seksualiteit. Dat levert een boeiende inkijk in de wereld van trans mensen op, waarbij Torrey de nadruk legt op de onmacht van deze gemarginaliseerde groep.

She had previously been under the impression that she had failed majorly for most of her life, but in fact, she had simply confused failure with being a transsexual – an outlook in which a state of failure confirmed one’s transsexuality, and one’s transsexuality confirmed a state of failure.

Torrey laat zien waarom trans mensen in alledaagse situaties vaak aan het kortste eind trekken, terwijl zij ten onder dreigen te gaan in hun zoektocht naar erkenning - What do you need to know to recognize my basic humanity? Ook toont ze aan hoe het moderne denken (het doorbreken van hokjes) zowel bevrijdend werkt als tot een zeker narcisme van de kleine verschillen leidt, waarin minderheden elkaar de maat nemen.

Halverwege het boek realiseerde ik me dat het verhaal echter weinig om het lijft heeft zonder de referenties naar de thema's en contemporaine cultuur. De stijl is weliswaar vlot en de feministische ondertoon werkt, maar de focus op seksualiteit voorkomt dat de personages van de grond komen en wekt na verloop van tijd ergernis, alsof de wereld van trans mensen alleen maar lichtzinnig is. Verder stoorde ik me aan de wisselingen in perspectief en stijl, hoe subtiel ook. Uiteindelijk heb ik veel geleerd van Peters, maar het verhaal zal niet beklijven.