The remains of the day (1989) van Kazuo Ishiguro maakt alle verwachtingen waar. Het verhaal is eenvoudig: butler Stevens vertrekt van Darlington Hall naar het Engelse platteland om een oud-collega te ontmoeten. Onderweg overpeinst en reflecteert hij dat het een lieve lust is. Via Stevens geeft Ishiguro een boeiende inkijk in de Engelse samenleving van vóór en na de Tweede Wereldoorlog. De haarscherpe, interessante en vaak grappige dialogen zijn daarbij een hoogtepunt. Ik had vooral veel plezier van de conversaties tussen Stevens en Miss Kenton, die elkaar op uiterst correcte wijze de les lezen.

And furthermore, Mr Stevens, and I am verry sorry to say this, I have noticed your father's nose.'
'Have you indeed, Miss Kenton?'
'I regret to say I have, Mr Stevens. The evening before last I watched your father proceeding very slowly towards the dining room with his tray, and I am afraid I observed clearly a large drop on the end of his nose danling over the soup bowls. I would not have thought such a style of waiting a great stimulant to appetite.'

Door het perspectief van een butler te kiezen, schept Ishiguro de mogelijkheid om in één klap verschillende sociale klassen in zijn verhaal mee te nemen. Terwijl Stevens peinst over de vraag hoe een goede butler zich behoort te gedragen en wat ‘waardigheid’ is, houdt zijn vroegere werkgever zich op het hoogste niveau bezig met de buitenlandse politiek. De bijeenkomst over de gevolgen van het Verdrag van Versailles en de dialoog tussen de vertegenwoordigers van de Europese mogendheden en de Verenigde Staten vormen een ander hoogtepunt. Stevens wekt veel sympathie met zijn voortdurende paraatheid, maar roept evengoed vragen op naar zijn relaties met anderen en het ogenschijnlijke gebrek aan nieuwsgierigheid.

Vijf sterren voor dit eenvoudige maar ongekend intrigerende verhaal.