Hoewel de stijl van Ian McEwan het niet doet vermoeden, is Amsterdam (1998) een tragedie van shakespeareaanse orde. Wat begint als een onderonsje van succesvolle boomers die elkaar weer tegenkomen tijdens een begrafenis, leidt tot een dans waarin ambitie en eigenwaan door een ongelukkige samenloop van omstandigheden omslaan in wraakzucht en daarmee het einde inluiden van de hoofdpersonages.

Redacteur Vernon Halliday zet in op het verkeerde paard wanneer hij Minister van Buitenlandse Zaken Julian Garmony in een kwaad daglicht wil stellen door travestiefoto’s te publiceren. Zijn vriend Clive Liney rekent hem aan dat de publicatie niet werkelijk bedoeld is om een misstand aan de kaak te stellen, maar is ingegeven door Vernons afkeer van de politicus.

What Clive had intended on Thursday and posted on Friday was, You deserve to be sacked. What Vernon was bound to understand on Tuesday in the aftermath of his dismissal was, You deserve to be sacked. Had the card arrived on Monday, he might have read it differently.

Componist Clive Liney wil zich op zijn beurt met niets anders bezighouden dan met het afronden van een compositie. Dat hij getuige is geweest van een misdrijf komt hem dan ook bar slecht uit, waarop Vernon – wiens krant verslag doet van de zaak – besluit hem bij justitie voor het blok te zetten.

‘I want you to go to the police now and tell them what you saw…’
‘Out of the question.’
‘You could identify this man.’
‘I’m in the final stages of finishing a symphony which…’
‘No you’re not, dammit. You’re in bed.’

Amsterdam staat en valt wat mij betreft met de dramatische slotakte, die goedmaakt dat het eerste deel niet bijster interessant is. Een aardige bijkomstigheid is dat de Brit McEwan de Nederlandse hoofdstad gebruikt om die slotakte van een context te voorzien, waarbij hij de intelligent, unstuffy-looking Dutch voorziet van een overdosis twijfelachtige superlatieven.