I first encountered Hans Erich Nossack (1901-1977) through his novel The Impossible Proof, where he demonstrates a remarkable talent for portraying characters who consistently talk past each other. In Wait for November (1955), his protagonist Marianne appears equally lost in translation. Her marriage to industrial tycoon Max Helldegen suddenly seems futile when she meets author Berthold Möncken on the night he is awarded a literary prize – ironically funded by her husband.

Het was bijna alsof Berthold en ik alleen even met andere mensen waren gaan praten - hij met die Riebow en ik met de burgemeester - en ik, toen hij weer naar me toe kwam, alleen hoefde te zeggen: O, daar ben je weer! Terwijl hij nog niet eens wist wie ik was en hoe ik heette. En waar moest hij me aan herkennen? Er waren daar veel vrouwen, vrouwen van fabrikanten en ambtenaren. Ze zaten net als ik met hun kennissen aan kleine tafeltjes cocktails te drinken. Ik had een van die vrouwen kunnen zijn, niets onderscheidde me van hen. Alleen dat zij vrolijk met elkaar praatten. Ik praatte weliswaar ook en lachte als het nodig was, maar ik was verdrietig. Ik had een benauwd gevoel op mijn borst. Het tafeltje was ook zo klein, de anderen zaten zo dichtbij; als ze me per ongeluk aanraakten, kromp ik in elkaar.

I found the first of three acts, in which 28-year-old Marianne impulsively decides to leave with Berthold, the most striking. Nossack maintains a brisk pace while vividly portraying an unsatisfied woman seeking happiness through a drastic change. Meanwhile, her husband Max responds coolly, keeping up appearances. He perhaps reminded me of Alexei Karenin (Anna Karenina). I did have some reservations about the other two acts. The plot is interesting, but the protagonist’s emotions and insights did not always engage me.