At present, Anton Chekhov is the only author whose oeuvre I am reading in its entirety. As I mentioned in my last review (1887-1888), I find that his stories improve over time. While his focus on daily life in Russia seems similar to that of earlier writers like Dostoevsky and Tolstoy, I see how Chekhov plays with perspectives, while steering clear of an overly dramatic or moralistic tone. This makes the author more accessible to me, even though I was still challenged by some of the unsympathetic characters and exaggerated gestures.

The fourth collection (1889-1894), translated into Dutch, contains some sharp and witty short stories and novellas. I particularly liked The Bet (a man voluntarily agrees to be imprisoned), The Princess (a doctor loses himself in a rant against a noblewoman), Ward No. 6 (a doctor discovers that the only intelligent person around him is a patient in his madhouse), and Rothschild’s Violin (a coffin maker explains his economic take on his village).

Op basis van de wet en in het belang van de zedelijkheid geeft u mij geen paspoort. Het is namelijk zedelijk en wettig dat een jonge, gezonde, zelfbewuste vrouw haar leven slijt in ledigheid en treurnis en voortdurende angst in ruil voor kost en inwoning bij een man van wie ze niet houdt. U kent de wetten uitstekend, u bent heel eerlijk en rechtvaardig, respecteert het huwelijk en het familiebeginsel, en uit dat alles vloeit voort dat u in uw hele leven nog nooit iets goeds hebt gedaan, iedereen haat u, u hebt met iedereen ruzie en in de zeven jaar dat u getrouwd bent, hebt u nog geen zeven maanden met uw vrouw geleefd.

There are three novellas that particularly appealed to me. A Dreary Story reminded me somewhat of John Williams’ Stoner, as it describes the monotonous days of a life without purpose. In The Duel, Chekhov portrays a fearsome yet kind-hearted doctor alongside a charming yet immoral civil servant. This juxtaposition naturally brought to mind The Brothers Karamazov, but thanks to Chekhov’s skilful use of perspectives, it also felt reminiscent of Edith Wharton’s The Age of Innocence.

Zeg niets, zeg niets, lieve! Ik geloof niet dat aan onze zonden de man schuld heeft. Altijd zijn de vrouwen schuldig. Mannen zijn in het huiselijk leven lichtzinnig, ze leven met hun verstand, niet met hun hart, en veel begrijpen ze niet, maar een vrouw begrijpt alles. Van haar hangt alles af. Haar is veel gegeven, van haar wordt ook veel verlangd.

My personal highlight was The Story of an Unknown Man. Once again, Chekhov’s mastery of perspectives works out magnificently: the dual narrative of an undercover agent posing as a servant creates a suspenseful plot and a simmering atmosphere. It also left me wanting to reread The Remains of the Day. Altogether, the stories offer a fascinating glimpse into 19th-century Russian life. I am looking forward to my next ‘Russian sequence’.

Het is niet noodzakelijk al die legenden en fabels voor zoete koek aan te nemen, maar zeeft u ze, dan zal op het filter achterblijven waar het om gaat: onze goede tradities en de namen van ware helden die door ieder erkend worden.