Kittelsen var morosam, sjølv om det må innrømme at det nok ikkje er alt som er like moro teke ut av kontekst. I denne boka får ein først og fremst sjå ein del flotte illustrasjonar av Kittelsen, men eg likte også godt essayet av John David Nielsen. I det argumenterer han for at Kittelsen ikkje er ein god illustratør fordi teikningane steler merksemda med å vere eigne verk - og at han ikkje er god til å teikne for born fordi han sjølv teiknar med eit born sitt blikk. Begge poenga argumenterer han godt for. Eit høgdepunkt er hans tolking av Batrachomyomachia, mest fordi eg ikkje visste at det fanst.