User Profile

Eg har lese denne dikt for dikt dei siste vekene. Det er nasjonalromantiske dikt der Grieg hyller både landskapet og folket - men først og fremst arbeidarane. Landskapet er vakkert, men det er også hardt, og mest av alt speglar det kor hardt det er å arbeide i det. Men eg blei ikkje så engasjert i ein del av dikta, eg er ikkje så god å setje meg inn i lyriske skildringar - så naturbileta gjekk av og til tapt på meg. Men eg liker korleis mange av dikta har eit sluttpoeng som på eit vis konkretiserer temaa han utforsker.

Etter å he lese romanen av Riverton/Elvestad, måtte eg tilbake til teikneserien som eg las for ganske mange år sidan. Den gong då gjorde han inntrykk på meg, men eg gløymte fort detaljane i historia. Og eg trur kanskje at teikneserieformatet er litt for "raskt" for denne historia, om ein ikkje stoppar opp sjølv mellom rutene. Det er ein del detaljar og "stemningar" i historia som går tapt i overgangen, samtidig som Jason si tolking også gjer noko med historia. Men framover vil eg nok helst anbefale originalen, så kan ein heller lese denne etterpå.

Eg hadde lese Jason sin teikneserieutgåve frå før, så eg hugsa deler av plottet - men det var mykje som var nytt for meg, eller som ikkje hadde fanga opp tidlegare. Dette er ei tidleg norsk krimbok, men ho er også nesten ein psykologisk thriller. Eg vil ikkje seie så mykje meir om plottet, men det er rart at dette ikkje er blitt laga film av.

Definitivt ei bok av si tid, men stort sett på eit positivt vis. Av og til stussa eg litt med kronologien - at fleire av tilbakeblikka verka meir som innfall hos forfattaren der og då enn som naturleg neste steg i historia. Boka er på sitt beste når ho feirar kreativitet og skaparvilje. Ho fekk meg av og til å tenke på ein utsegn frå Erlend Loe, om at mens han jogga så tenkte han på anmeldelsar av bøker han vil skrive. Med tanke på at dette er ei bok om dataspel, liker eg kor langt ho går i å dyrke litteraturinteressa til hovudpersonane.

(Og SimFarm er ein eldre gardsimulator enn Harvest Moon).

Bok tre i serien om Dina, som ein lenge tenkte var den siste i serien før Wassmo kom med ei ny bok for nokre år sidan. For no blir nok denne den siste for min del. Første bok engasjerte meg veldig, då karakteren Dina var ein spanande måte å utforske Noreg på midten av 1800-talet. Andre bok var ikkje like spanande, då ein stort sett forlet garden og følgjer Dinas mindre interessante son. Tredje bok er vi tilbake til gards, men det var visst ikkje nok for min del. Det er mykje eg liker i desse bøkene, og Wassmo klarer fint å samle trådane mot slutten. Men mellom delane eg liker godt, er det ein del som eg gler meg til å kome forbi. (Eg kjem sikkert til å lese bok fire når eg har fått desse litt på avstand, sidan ho har fått gode meldingar.)

Er dette ein barnebok? Språket er ganske vanskeleg, men veldig fornøyeleg. Ein serie dikt om artige kattar.

Dette er første bok eg har lese for dottera mi. Ho er fem månadar og får sjølvsagt ikkje noko ut av det, men det er noko å gjere mens eg sit med ho, og det er gøy å kunne seie det i etterkant. Sjølve boka er eit spanande innblikk i Bergen på 1600-talet. Ho opnar med eit segn om Bergens opphav som eg ikkje visste om, så fortset ho å fortelje om ymse hendingar i Bergen. Og det er verkeleg ymse. Moderniseringa gjer ho lett å lese i 2024, og det at ei stor del av boka er korte notisar gjer at det er lett å plukke ho opp å lese litt og litt.

Enjoyed the art and the stories - I left it thinking: "I can enjoy this a bit more", but I'm not sure if I can take 20+ books of one shot stories.

(Instead of adding every volume, I'll just edit this one: 28 volumes went like a breeze, and I would have been ready for lots more. Both visually and storywise the series kept itself interesting by exploring new ideas and ways to tell the stories. Great storytelling!)

Dinas bok fenga skikkeleg, eg likte godt Dina og hennar verd. Lykkens sønn følgjer sonen Benjamin, som går frå å vere eit lite born til å bli ein ung mann. Hovudpersonen er ikkje like spanande, sjølv om tida/miljøet og historia tidvis er det. Eg hadde likt betre om det var Grønnsnes (garden) som var i sentrum. Men boka var framleis god nok til at eg går rett vidare til Karnas arv (bok tre).

Denne har eg lese litt av og på dei siste åra. Nokon av dei har eg definitivt sansen for, særleg fleire av dei mest kjende - men også fleire av dei heilt korte. Men nokon av dei likte eg også veldig dårleg, t.d. den siste i samlinga "Hiet", og "Beskrivelser av en kamp". Og det er vel slik det må vere når ein publiserer mest mogleg, også av det som er ufullstendig. Eg gler meg til å gå i gang med romanane hans.

Ei bok om ei veke i eit ektepar sitt liv. Gjennom veka så blir ein kjent med korleis dei har havna der dei er no - blant anna at dei har mista ei på Utøya. Eg likte godt korleis boka klarar å flette inn ulike (og nyanserte) problemstillingar i liva til dei to. Det eskalerer litt, men det er jo nettop difor det er desse sju dagane i august boka handler om, og ikkje tida før og etter.

@ejnro@books.babb.no Takk for tipset! Eg kom sjølv til å tenkje på Orhan Pamuks "Mitt navn er Karmosin".

Då eg las boka, tenkte eg at dette er jo berre ein som har skrive ein meir omstendeleg versjon av eit eventyr. Skal han ikkje gjere noko med historia? Heldigvis fekk historia seg ein vri etterkvart, og eg sat att med ei særs god leseoppleving. Eg håpar at dette ikkje blir mitt siste møte med Kadare.

Eit fint, lite skodespel om ein mann som bur for seg sjølv etter at kona har døydd. Han har lite kontakt med dotter si, men få plutseleg besøk av barnebarnet som sjølv har havna i trøbbel. Det er kort nok til at ein kan lese det frå perm til perm, og karakterane levande nok til at det er lett å sjå for seg situasjonen. Og skrive sjarmerande dialektalt.