User Profile

Ei fin utgjeving! Til å vere ei bok om illustrasjonar er ho ganske lita, men sidan illustrasjonane gjerne var små detaljar i kart (o.l.) kjem dei godt fram. Boka tek føre seg eit utval "sjømonster", og Sandmo reflekterer rundt kva rolle dei spelte og ser dei i samanheng med tida dei var i. Boka er ikkje akademisk i stil, men er tydeleg eit produkt av akademisk (for)arbeid. Ho er lett å lese, noko mellom eit essay og ein "liste"-sak på Internett. Men det fungerer godt. Mitt einaste eigentlege ankepunkt er at ho ikkje er større, då det undervegs i teksta er ein heil del referansar til andre andre illustrasjonar.

Eg er svak for journalistikk-historiar, og særleg om gravearbeid. Filmen er knallgod, så eg venta at boka også skulle vere spanande. Og jo, sjølv om utfallet er kjent så er det kjekt å vere med på reisa. Men det er etter kvart ein del namn og detaljar som gjekk litt i ball for meg, sjølv om det ikkje var viktig for å få med heilheita. Og eg skulle ønskje dei brukte meir plass for diskusjonane internt i avisa. Eg håper at eg snublar over oppfølgjaren etter kvart, denne boka sluttar før Nixon må gå av.

@ejnro@books.babb.no Det er ikkje store boka heller, så det er fort gjort å skvise ho mellom to andre i lesekøen.

Ei fin bok for unge lesarar. Eg liker godt formatet, med korte historier der lite (faktisk) står på spel. Men mest av alt liker eg prosjektet, der teikneseriane er laga med open og fri programvare, og gjeve ut fritt. Outland forlag har gjort seg flid med å samle dei i ei fin utgjeving, men bakgrunnen for sjølve prosjektet skulle eg gjerne ha sett at kom tydelegare fram enn det gjer. Eg vil nok gje denne i gåve til unge familiemedlem og borna til vener.

Her blei eg fenga av coveret på Fretex, det er ei fin utgjeving. Boka er ein post-moderne roman der ein får høyre kva som blir sagt i ein kø i Sovjet. Det er uklart kva dei står i kø for, men nokre detaljar kjem fram etterkvart. Det er hundrevis som står i køen, så ein får berre høyre fra ein liten del av han. Og det kjem ikkje fram kven som seier kva. Eg likte boka godt, det gjer eit inntrykk av ein sosial arena som ikkje finst meir, samtidig som det er eit snodig litterært eksperiment.

Dette er ein rekonstruert utgåve av Tristan og Isolde som tek føre seg innhald frå mange ulike variantar. Ulempa med å lese denne, er at det jo er ei utgåve som aldri faktisk fantes i mellomalderen. Men fordelen er at ein får eit inntrykk av kva ein finn i dei ulike variantane. Og det er ei historie der det skjer mykje rart, så boka blei eigentleg aldri kjedeleg. Særleg likte eg dei hundre spedalske som dukka opp.

Kristian Elster d.e. har dukka opp som namn i litteraturhistoria nokre gonger, men alltid som ein av dei berre var store i si tid. Denne boka ramla plutseleg i fanget på meg, så og sidan ho var ganske kort, kasta eg meg over ho. Det er ein tidvis ganske enkel fortelling om ulukkeleg forelsking, men nokre av karakterportretta er ganske fine. T.d. ein eldre, einsam mann som romanen sakte opnar opp for oss.

Men eg blei også distrahert av eit sidespor, romanen har nokre ganske rare skildringar av blikk, og særleg eit av dei er heilt absurd: "et overrasket, forunderligt nøgternt-forstandigt, skarpt-inkvirerende, misfornøjet-afværgende Blik". Inspirert av det, leita eg opp dei fleste blikka skildra i hans forfattarskap og laga ein slags generator: puha.no/2025/03/17/liste-kristian-elster-d-e-sine-blikk/

Ei tullete bok frå 2006 som tek samtida på kornet, eller i alle fall delar av ho. Boka følgjer ein kar som jobbar med speldesign, og høgdepunktene i boka vil eg seie er samspelet mellom han og dei andre han jobbar med. Særleg dei ulike utfordringane dei gjer kvarandre - truleg mest for å unngå å måtte jobbe. Samtidig går boka av og til litt langt, og nokre trekk (som eit halvhjerta forsøk på sjølvironi) synst eg ikkje fungerte så godt. Men det var kjekt å sjå tilbake på ei internett-nerde-tid som eg kjenner meg att i.

Ein enkel strek og fine teikningar, men ein grufull historie om valdtekt og misbruk av menneske. Den føyer seg i tradisjonen etter Maus, der ein gjennom teikneserien kan setje bilete på korleis ein oppfattar noko. Eit ekte intervju med offeret er utgangspunktet, men ein forstår at dette er teiknaren sin forståing av det som blir fortald. Snubla over denne då eg såg gjennom Mammut-salet, men har no lyst til å finne meir av Gendry-Kim.

Aisato har her samla illustrasjoner gjort til ulike formål i ei bok med livslaup som raud tråd, og det fungerer eigentleg veldig fint. Illustrasjonane er ikkje meint å vere humoristiske, men dei har alle "eit poeng", gjerne eit visuelt eit, som gjer at dei fungerer fint uavhengige av dei korte tekstene (ofte berre ei halv setning). Sidan dei ikkje blei laga for å vere i ei samling, varierer teiknestilen litt - men det likte eg eigentleg.

Ein ekkel og absurd skrekkhistorie. Sjølve plottet er ein leik med klisjear, men teikningane gjer det til ei oppleving.