User Profile

Ikkje la deg lure: denne boka handlar faktisk om ål. Ja, det er eit essay som også er innom døden, vitskap og familie. Men først og fremst er det ei skikkeleg fin bok om mysteriet som er ålen. I tillegg til ein god dose biologisk informasjon om ål, følgjer boka også den reisa som menneskje har vore gjennom for å lære meir om ålen. Og alt me framleis ikkje veit.

Eg kan ikkje sjå føre meg nokon som denne boka ikkje er relevant for.

Eg lo fleire gonger i laupet av denne romanen, og om du liker Erlend Loe sin humor, vil du også like denne. Den har nokre satiriske spark i mange retningar, men eg er einig med anmelderkorpset sin kritikk av det låge ambisjonsnivået her. Loe gjer det litt for enkelt for seg sjølv med å ikkje ta historia/konseptet lenger.

(Eg las denne på nynorsk, men eg veit eigentleg ikkje kor mykje det har å seie.)

Kittelsen var morosam, sjølv om det må innrømme at det nok ikkje er alt som er like moro teke ut av kontekst. I denne boka får ein først og fremst sjå ein del flotte illustrasjonar av Kittelsen, men eg likte også godt essayet av John David Nielsen. I det argumenterer han for at Kittelsen ikkje er ein god illustratør fordi teikningane steler merksemda med å vere eigne verk - og at han ikkje er god til å teikne for born fordi han sjølv teiknar med eit born sitt blikk. Begge poenga argumenterer han godt for. Eit høgdepunkt er hans tolking av Batrachomyomachia, mest fordi eg ikkje visste at det fanst.

Sommarens leseprosjekt, med nokre opphald. Eg kan fort ta meg i å bli sjalu (eller kjede meg) når eg lese reisebøker, men Fatland klarer veldig fint å balansere eigne erfaringar med dyktig historieformidling. Og mens eg kjem til å gløyme mykje av det eg har lese i denne (også), er det også delar av han som har sette seg, t.d. historia om Fernão Lopes på Saint Helena. Fy søder.

Ein herleg, nesten fandenivoldsk, fabel. Eg visste ikkje av Vesaas skreiv tekster som denne, og han verkar som skapt for Kverneland sine illustrasjonar.

Bull liker å vere raus, og det er han her også. Eg skulle ønskje at bilete av heile freska var i fargar. Tru kor vanskeleg det er å få sett freska no i dag.

Dette er (ei norsk attdikting av) ei samling dikt om situasjonen i Belarus ca. 2021 av ein belarusisk diktar. Dikta blei først publiserte i sosiale media, og ber preg av å vere frå ei konkret samanheng. Det løyser boka fint med å ha gode kommentarar undervegs til dikta, slik at ein kan lære noko om situasjonen. Sluttordet kunne godt vore eit forord, sidan då hadde det vore tydelegare korleis ein skulle forstå desse. Særleg om du berre snubla over boka, utan å vite noko om ho.

Dette var nedslåande lesing. Det går ikkje så bra med plantene og dyra. Boka er eigentleg eit forsøk på å gje håp om at me kan løyse det - men ho kom ut fire år sidan, og verda ein ser i dag ber ikkje preg av at ein har teke til seg forslaga hans. Men han er ein viktig stemme, og han bruker han godt.

Boka hadde elles ikkje så mykje om Attenborough sitt liv som eg hadde trudd. Men det han hadde var interessant.

For litt over ti år sidan las eg ut boka mi på ein lang togtur, og måtte ty til telefonen for lesestoff. Eg fant fram til The Hedge Knight, ei kort historie frå Game of Thrones-universet. Eg las heile utan pause, og tenkte at eg måtte lese dei to andre ei gong. Og det blei no. Deese tre, små historiene er ein fin måte å kaste seg inn i Westeros utan å måtte setje seg inn i slektsledd og kartgrenser - sjølv om det er høve for det også om ein vil. Eg liker dynamikken mellom dei to karakterene, sjølv om han er klisjéprega. Og dei har alle uventa vendingar undervegs.

Eg er ikkje noko ekspert på Beatles, men fæi Disney+-dokumentaren kom det tydeleg fram at Lennon er morosam. I denne boka skriv han korte tekster (prosa, dikt og drama) med absurd innhald og eit leikent språk. Og det er vel særleg språket som er gøy, der han veksler mellom ekte ord, feilstava ord og ord som liknar. Eg veit ikkje om eg er villig til å genierklære han for innhaldet, men det er gøy å lese.