User Profile

Dette var nedslåande lesing. Det går ikkje så bra med plantene og dyra. Boka er eigentleg eit forsøk på å gje håp om at me kan løyse det - men ho kom ut fire år sidan, og verda ein ser i dag ber ikkje preg av at ein har teke til seg forslaga hans. Men han er ein viktig stemme, og han bruker han godt.

Boka hadde elles ikkje så mykje om Attenborough sitt liv som eg hadde trudd. Men det han hadde var interessant.

Eg har kost meg med å lese eit skodespel av Ionesco før, men dette ville eg heller ha sett framført. Det er likevel eit interessant stykke - det er absurd, men det har ei historie ein kan følgje, og i handlinga er det satire over populisme, ein diskusjon/monolog om ondskap og nokre snedige replikkvekslingar. Det er til og med ein som har ein telefon i lomma, og insisterer på at han kan halde på med den samtidig som han er i samtale med nokon andre. Det er kanskje ikkje så absurd i 2025.

For litt over ti år sidan las eg ut boka mi på ein lang togtur, og måtte ty til telefonen for lesestoff. Eg fant fram til The Hedge Knight, ei kort historie frå Game of Thrones-universet. Eg las heile utan pause, og tenkte at eg måtte lese dei to andre ei gong. Og det blei no. Deese tre, små historiene er ein fin måte å kaste seg inn i Westeros utan å måtte setje seg inn i slektsledd og kartgrenser - sjølv om det er høve for det også om ein vil. Eg liker dynamikken mellom dei to karakterene, sjølv om han er klisjéprega. Og dei har alle uventa vendingar undervegs.

Eg er ikkje noko ekspert på Beatles, men fæi Disney+-dokumentaren kom det tydeleg fram at Lennon er morosam. I denne boka skriv han korte tekster (prosa, dikt og drama) med absurd innhald og eit leikent språk. Og det er vel særleg språket som er gøy, der han veksler mellom ekte ord, feilstava ord og ord som liknar. Eg veit ikkje om eg er villig til å genierklære han for innhaldet, men det er gøy å lese.

Eg har høyrt mykje bra om denne serien ("Tænkepauser"), og snubla over denne utgåva i ei gratishylle. Boka går gjennom kva ein i vitskapen trur om merksemd - kor er han i hjernen og kva styrer han? Og kva typer finst det? Det er omtrent som ein lang, litt personleg leksikonartikkel. Den personlege vinklinga er vel det som gjer dette til noko meir enn kva ein lett kan finne på nett. T.d. har forfattaren eit døme på korleis påstanden om at ein berre kan følgje med i 15-20 minutt passar dårleg med korleis ho kan sitte i fleire timar og sjå på Vikings.

Temaet er kanskje ikkje det eg er meist interessert i, men likevel var det ei fornøyeleg lesing.

Ei novellesamling med science fiction frå 50-talet, men dei held seg fint. Måten "framtida" er skildra på er såpass vag at det ikkje forstyrrer for det han prøver å utforske, og han treffer ofte skremmande godt i kva retning ting har gått. Elton Johns Rocket man er inspirert av ei av desse, som seier litt om kva slags tema dei tek opp. Særleg The Last Night of the World kjem nok til å henge att i meg.

Eg liker godt denne serien, Lunde fortener suksessen ho har fått med han. Eg hadde ikkje trudd at ein hesterase skulle fungere like godt som bier og vatn (dei to førre bøkene), men jamen klarer ho å flette saman tre ulike historier og få dei til å spegle kvarandre undervegs sjølv om dei ikkje overlappar. Eg var redd for at ho skulle prøve seg på ein twist til slutt, men det var inga billig løysing. Og sjølv om klima(krisa) er ein del av motivet, er dette mest av alt ei bok om familie.

Ei fin utgjeving! Til å vere ei bok om illustrasjonar er ho ganske lita, men sidan illustrasjonane gjerne var små detaljar i kart (o.l.) kjem dei godt fram. Boka tek føre seg eit utval "sjømonster", og Sandmo reflekterer rundt kva rolle dei spelte og ser dei i samanheng med tida dei var i. Boka er ikkje akademisk i stil, men er tydeleg eit produkt av akademisk (for)arbeid. Ho er lett å lese, noko mellom eit essay og ein "liste"-sak på Internett. Men det fungerer godt. Mitt einaste eigentlege ankepunkt er at ho ikkje er større, då det undervegs i teksta er ein heil del referansar til andre andre illustrasjonar.

Eg er svak for journalistikk-historiar, og særleg om gravearbeid. Filmen er knallgod, så eg venta at boka også skulle vere spanande. Og jo, sjølv om utfallet er kjent så er det kjekt å vere med på reisa. Men det er etter kvart ein del namn og detaljar som gjekk litt i ball for meg, sjølv om det ikkje var viktig for å få med heilheita. Og eg skulle ønskje dei brukte meir plass for diskusjonane internt i avisa. Eg håper at eg snublar over oppfølgjaren etter kvart, denne boka sluttar før Nixon må gå av.

@ejnro@books.babb.no Det er ikkje store boka heller, så det er fort gjort å skvise ho mellom to andre i lesekøen.

Ei fin bok for unge lesarar. Eg liker godt formatet, med korte historier der lite (faktisk) står på spel. Men mest av alt liker eg prosjektet, der teikneseriane er laga med open og fri programvare, og gjeve ut fritt. Outland forlag har gjort seg flid med å samle dei i ei fin utgjeving, men bakgrunnen for sjølve prosjektet skulle eg gjerne ha sett at kom tydelegare fram enn det gjer. Eg vil nok gje denne i gåve til unge familiemedlem og borna til vener.

Her blei eg fenga av coveret på Fretex, det er ei fin utgjeving. Boka er ein post-moderne roman der ein får høyre kva som blir sagt i ein kø i Sovjet. Det er uklart kva dei står i kø for, men nokre detaljar kjem fram etterkvart. Det er hundrevis som står i køen, så ein får berre høyre fra ein liten del av han. Og det kjem ikkje fram kven som seier kva. Eg likte boka godt, det gjer eit inntrykk av ein sosial arena som ikkje finst meir, samtidig som det er eit snodig litterært eksperiment.

Dette er ein rekonstruert utgåve av Tristan og Isolde som tek føre seg innhald frå mange ulike variantar. Ulempa med å lese denne, er at det jo er ei utgåve som aldri faktisk fantes i mellomalderen. Men fordelen er at ein får eit inntrykk av kva ein finn i dei ulike variantane. Og det er ei historie der det skjer mykje rart, så boka blei eigentleg aldri kjedeleg. Særleg likte eg dei hundre spedalske som dukka opp.