Як жа прыемна чытаць nonfiction Мілаша. Кніга досыць старая, пачатку 50-х гадоў, таму ў сваім аналізе сыходзіць з магчымай будучай перамогі сталінізму і з гэтым магчымым будучым дыскутуе. Такое дапушчэньне цяпер выглядае дзіка, але і мы не ў 51-м. Выдатна паказаны псіхалягічныя шляхі польскіх інтэлектуалаў да прыняцьця гэтага самага сталінізму як "непазьбежнасьці" на руінах пасьляваеннай Польшчы. І хаця нам сёньня ня трэба змагацца са спакусамі "Мэтоды" дыялектычнага матэрыялізму, та частка, дзе вядзецца пра імперыялістычнае мысьленьне і паводзіны чалавека ў выключных абставінах у жорнах гісторыі, застаецца надзвычай актуальнай.