Het probleem met eenzaamheid is dat het zichzelf uitdiept, als een gat dat zichzelf heeft leren graven. Wie er niet is zal er steeds minder zijn. Mensen ruiken het aan je: de tijd strekt zich over je uit, gaat in je zitten. Misschien dat ik daarom soms afstand van hem neem, bang voor contaminatie, om doorwoekerd te worden met dezelfde onvrijwillige afzondering.

— Achtertuinen by Robin Kramer (Page 69)