Zijn zesde, mijn eerste; ik was op slag verliefd op dit boek. Dance Dance Dance is zeker niet Murakami’s beste boek, maar wel degene die me volledig om de vinger wist te winden.

Een roman doordrenkt van detectives, sigarenrook en whisky? Reken maar van jazz. De naamloze hoofdpersoon besluit het Dolphin Hotel te bezoeken, een plek waar hij jaren geleden voor het laatst kwam met een vergeten liefde. Nu is hij terug om Kiki te vinden, een 13-jarig meisje met bovenzintuiglijke krachten dat hem in zijn dromen naar het Dolphin Hotel lokte. Wat volgt is een caleidoscopisch avontuur dat nauwelijks valt te samenvatten.

En dat is ook de charme van dit boek. Van een plot is niet echt sprake: het is een aaneenrijging van surreële momenten, een zoektocht waarin tegenstellingen en tegenstrijdigheden er steeds voor zorgen dat de lezer geen vaste grond onder de voeten krijgt. Dat was als een hergeboorte voor me. Want waarom moest in boeken alles realistisch zijn? Vaak vond ik de meest onrealistische boeken juist de leukste boeken. Murakami wakkerde die kinderlijke vreugde en nieuwsgierigheid weer aan met een aanzienlijke dosis zwarte humor en eigenzinnige metaforiek.

Arigatō-gozaimashita, Murakami-sama.