Wat ben ik blij dat ik op het werk van Jonas Bruyneel gestuit ben. Niet alleen omdat ik er qua stijl een geestverwant bij heb – mijn eigen gedichten lijken in toon, opzet en uitwerking enorm op de zijne, zonder ermee te willen zeggen dat ze ook maar half zo goed zijn – maar ook vanwege de diep doorvoelde pathos die subtiel tussen de beelden die Bruyneel oproept verstopt zit. Een oude ziel in nieuwe woorden. Ik hoop nog veel van die nieuwe woorden te mogen lezen.