Filip Springer uderza mocno w to, co nas otacza. W to, do czego się przyzwyczailiśmy, co zaakceptowaliśmy w przeświadczeniu o swojej bezsilności w sprawach projektowania i planowania przestrzeni publicznej. A co – gdyby było dźwiękiem – brzmi jak jazgot pilnika po blasze w poprzek...
Zbiór reportaży zmuszających do refleksji, wzbudzających poczucie winy i pozwalających wyrwać się z odrętwienia i apatii estetycznej. Polecam.