Slaughterhouse-Five

Kurt Vonneguten Matadero cinco liburuak absurdoa, sarkasmoa eta irrazionaltasuna konbinatzen ditu gerraren eta, hedaduraz, bizitzaren beraren zentzugabekeria erretratatzeko. Billy Pilgrim bere bizitzako une garrantzitsuen artean salto egiten duen protagonistaren bitartez, Vonnegutek narratiba (eta tonu) kaotiko bat proposatzen du, edozein egitura tradizionalekin apurtzen duena. Zientzia-fikzioaren, kritika antibelizistaren eta umore beltzaren arteko nahasketa. Absurdoa eta tragikoa maisuki elkartzen dituena, liburuko unerik argienak izateraino.

Vonnegutek, gerra zalantzan jartzeaz gain, zentzurik ez duenari zentzua ematen saiatzea ere zalantzan jartzen du. Emaitza: nobela sarkastiko bezain argia, zuhurra. Irakurlea tonu apurtzaile baten bidez desarmatzen duena.

Nahiz eta irakurri duzuenok bat bakarrik gogoratuko duzuen (nik ere hori bakarrik gogoratzen nuen), bi esaldi errepikakor erabiltzen ditu liburu osoan zehar, saihestezina dena normalizatzeko balio dutenak. Eta hala dirudien arren, ez direnak baliabide estilistiko soil bat.

Es una obra dura, tiene mucho humor, del más afilado y duro, para tratar todo el horror de una guerra como solamente puede tratarse: no con una descripción directa, sino desde una ficción poliédrica, donde cada faceta es más horrible y con más muerte que la anterior. Es lo que hay.

Como no puede mostrarse directamente, la historia avanza y retrocede en el tiempo, con historias dentro de historias dentro de historias, y va pintando a trazos la comprensión del horror sinsentido de cualquier guerra, o de la matanza de Dresde.

Le veo semejanzas con "La guerra de las salamandras", de Čapek Los dos se pueden encuadrar dentro de ciencia ficción y humor, pero no dejan de describir los horrores de las guerras