Het valt me nog niet mee om The promise van Damon Galgut (1963) te waarderen. Aan de ene kant is de Booker Prizewinnaar van 2021 een gelaagd verhaal over een tanende, witte Zuid-Afrikaanse familie, waarin tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen op verschillende niveaus voorkomen: naast huidskleur en afkomst verdelen ook vermogen, geloof, generatie en opleiding het land dan wel de familie.

Galgut beschrijft vier decennia aan de hand van de dood van vier familieleden. Voor zover zij de hoofdpersoon mag heten, doet jongste dochter Amor een gooi naar morele verhevenheid door zich af te keren van racisme en het eten van vlees. Omdat haar verzet hoofdzakelijk bestaat uit een vlucht naar het buitenland, is Amor echter grotendeels uit beeld. Daarmee schept Galgut ruimte voor de interne worstelingen van haar minder vooruitstrevende broer en zus.

Aan de andere kant kon ik moeilijk in het verhaal komen, dat hoe prachtig geschreven ook, toch tamelijk afstandelijk is. Tempo en perspectief schieten heen en weer, waardoor het boek soms wat chaotisch is. De alwetende verteller spreekt nu eens de lezer en dan weer de personages aan. De laatste passage over de belofte aan Salome deed me denken aan [b:Oeroeg|36566988|Oeroeg|Hella S. Haasse|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1510272808l/36566988.SY75.jpg|1830032] van Hella S. Haasse. Hoewel ik veel geleerd heb van dit mooie boek, greep het me uiteindelijk minder aan dan bv. [b:Life and Times of Michael K|33814029|Life and Times of Michael K|J.M. Coetzee|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1483817738l/33814029.SY75.jpg|2055648] van J.M. Coetzee.