No friends but the mountain is het indrukwekkende relaas over de jaren die de Koerdisch-Iraanse schrijver Boochani (1983) doorbracht in een Australisch detentiekamp voor asielzoekers op Manus Eiland, dat grondgebied is van Papoea Nieuw-Guinea. Het verhaal heeft wellicht het meest weg van een dagboek dat niet geschreven had mogen worden: Boochani laat op meesterlijke wijze zien hoe de Australiërs de asielzoekers kleineren en tegen elkaar opzetten en hoe het leven in het detentiekamp eraan toegaat: van het eindeloze wachten in de rij en de gêne om in elkaars bijzijn de behoefte te doen wanneer het water weer is afgesloten, tot de frustratie en de rellen die daarop uiteindelijk volgen. Boochani sprak mijn gevoel van onrecht aan. Zijn verhaal is een aanklacht tegen de hypocrisie van westerse staten en hun omgang met vreemden; de omschreven situatie deed me in veel opzichten aan [b:Papillon|6882|Papillon|Henri Charrière|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1327865561l/6882.SY75.jpg|1289201] (1969) denken.

Minpunten vond ik de poëtische tussenstukken, die niet steeds van hoog niveau waren en waarmee ik weinig kon, en het voorwoord van Richard Flanagan: diens betoog over het onrecht dat Boochani en anderen is aangedaan, doet af aan het werk dat voor zichzelf spreekt.