416 pages
English language
Published April 7, 2018 by Pan Macmillan Australia Pty, Limited.
Winner of The Victorian Prize for Literature, and the Prize for Non-Fiction, Victorian Premier's Literary Awards 2019
Where have I come from? From the land of rivers, the land of waterfalls, the land of ancient chants, the land of mountains...
In 2013, Kurdish journalist Behrouz Boochani was illegally detained on Manus Island. He has been there ever since.
People would run to the mountains to escape the warplanes and found asylum within their chestnut forests...
This book is the result. Laboriously tapped out on a mobile phone and translated from the Farsi. It is a voice of witness, an act of survival. A lyric first-hand account. A cry of resistance. A vivid portrait through five years of incarceration and exile.
Do Kurds have any friends other than the mountains?
"What did you think?" asks everybody?
I think anybody who would condone a system like this is beyond understanding.
I think this man ending up in New Zealand was lucky for them, and him.
I find this book mostly impossible to rate. Usually I rate by how much I enjoyed reading a book. I did not enjoy reading this at all -- I found it harrowing, terrible and at times hard to get through due to its literary style -- but it is clearly a very important book describing events and structures that everyone should know about, by an extraordinary writer. I am glad I read it.
No friends but the mountain is het indrukwekkende relaas over de jaren die de Koerdisch-Iraanse schrijver Boochani (1983) doorbracht in een Australisch detentiekamp voor asielzoekers op Manus Eiland, dat grondgebied is van Papoea Nieuw-Guinea. Het verhaal heeft wellicht het meest weg van een dagboek dat niet geschreven had mogen worden: Boochani laat op meesterlijke wijze zien hoe de Australiërs de asielzoekers kleineren en tegen elkaar opzetten en hoe het leven in het detentiekamp eraan toegaat: van het eindeloze wachten in de rij en de gêne om in elkaars bijzijn de behoefte te doen wanneer het water weer is afgesloten, tot de frustratie en de rellen die daarop uiteindelijk volgen. Boochani sprak mijn gevoel van onrecht aan. Zijn verhaal is een aanklacht tegen de hypocrisie van westerse staten en hun omgang met vreemden; de omschreven situatie deed me in veel opzichten aan [b:Papillon|6882|Papillon|Henri Charrière|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1327865561l/6882.SY75.jpg|1289201] (1969) denken.
Minpunten vond ik …
No friends but the mountain is het indrukwekkende relaas over de jaren die de Koerdisch-Iraanse schrijver Boochani (1983) doorbracht in een Australisch detentiekamp voor asielzoekers op Manus Eiland, dat grondgebied is van Papoea Nieuw-Guinea. Het verhaal heeft wellicht het meest weg van een dagboek dat niet geschreven had mogen worden: Boochani laat op meesterlijke wijze zien hoe de Australiërs de asielzoekers kleineren en tegen elkaar opzetten en hoe het leven in het detentiekamp eraan toegaat: van het eindeloze wachten in de rij en de gêne om in elkaars bijzijn de behoefte te doen wanneer het water weer is afgesloten, tot de frustratie en de rellen die daarop uiteindelijk volgen. Boochani sprak mijn gevoel van onrecht aan. Zijn verhaal is een aanklacht tegen de hypocrisie van westerse staten en hun omgang met vreemden; de omschreven situatie deed me in veel opzichten aan [b:Papillon|6882|Papillon|Henri Charrière|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1327865561l/6882.SY75.jpg|1289201] (1969) denken.
Minpunten vond ik de poëtische tussenstukken, die niet steeds van hoog niveau waren en waarmee ik weinig kon, en het voorwoord van Richard Flanagan: diens betoog over het onrecht dat Boochani en anderen is aangedaan, doet af aan het werk dat voor zichzelf spreekt.
