User Profile

Een typische discworld roman. Zo af en toe moet je er een lezen, zoals je ook zo af en toe een pizza moet eten. Wat een schijfwereld op zich is, maar dat terzijde.

Managementboeken zijn gewoonlijk niet mijn kopje thee, maar deze kreeg ik van chef snor aanbevolen. En uitgeleend. Heel aardig boekje, al zat er erg veel herhaling in. Verschilt niet veel van de werkwijze die we toch al hanteren en daarmee een boek dat ik eerder aan anderen zou willen laten lezen. Maar ja, dat zie ik niet snel gebeuren, vol van hun eigen gelijk. De schrijver wou een boekje schrijven dat "in een korte tijd lekker wegleest", dat is gelukt.

Na de afgelopen weken van alles over asteroïden, sterrenstelsels en zwarte gaten te hebben gelezen kwam het boekenweekgeschenk op mijn pad, met een meteorietkrater als einddoel. Dat maakt nieuwsgierig. Nooit eerder gehoord van Gerwen van der Werf, en ook helemaal gemist dat het boekenweekgeschenk door middel van een wedstrijd tot stand was gekomen. Vreemd allemaal. Niettemin een alleraardigst verhaal. Goeie kaft ook.

Marketing, dat kunnen ze wel bij Apple. Ooit gebruikten ze het spel Infinity Blade om aan te tonen hoe goed de iPhone/iPad wel niet waren om mee te gamen en publiceerden ze twee novelles om het spel meer diepgang te geven. Nu doen ze dat weer om de serie Severance te promoten. Het boek The YOU YOU are speelt een rol in seizoen 1 en is nu min of meer verschenen om seizoen 2 te promoten. Geen goed boek, wel grappig voor wie het eerste seizoen gezien heeft. Aan het eind van het boekje blijkt Lumon Industries ook nog eens zijn eigen LinkedIn pagina te hebben.

Een uiterst vermakelijke roman van Adrian Tchaikovsky over een kamerheer robot die zijn beschermde wereldje verlaat en de wereld gaat ontdekken. Die blijkt lang zo logisch als dat de robot geprogrammeerd is. Grappig en filosofisch tegelijk.

Een nieuwe Pieter Hoexum, daar kan ik blij van worden. Na Thuis, Filosofie Van Het Alledaagse en Kleine Filosofie Van Het Rijtjeshuis schreef hij nu Kleine Filosofie Van Het Ommetje. Veel filosofen raken verstrikt in de grote vraagstukken van het leven maar juist door zich te focussen op het alledaagse, of dat nu thuis, in de straat of in de buurt is weet Hoexum zich te onderscheiden. Geen moeilijk gedoe maar het hier in nu, aan de hand van filosofen en sociologen, architecten en ontwerpers, dichters en componisten. En hoewel ik het lang niet altijd met hem eens ben, dat hoeft ook niet, zet hij mij regelmatig aan het denken. En dat zal de rest van het jaar bij een ommetje lopen wel zo blijven.

Het boek bij de podcast. Meer een bladerboek dan een leesboek, en dat zeggen de schrijvers zelf ook. Toch las ik het van A tot Z en heb daar geen spijt van. Het is precies dik genoeg, of dun genoeg, om het in zijn geheel te lezen. En zodoende las ik alles en niet enkel dat wat mijn interesse heeft. Na het lezen zit ik met een boodschappenlijstje: een aanzetstaal, een rasp, een mandoline en een duur merk staafmixer. En een emmerlijstje aan dingen die ik nu toch echt eens zelf moet gaan maken: mosterd, mayonaise en seitan. Het boek komt zeker nog eens uit de kast, maar dan wel als naslagwerk.

Het mag dan De laatste dagen van Robert Johnson heten, het verhaal schiet heen en weer tussen heden en verleden. En aangezien alles in zwart/wit getekend is valt er soms maar moeilijk te zien of het nu het heden is of een flashback naar het verleden. Goed getekend maar een scenarist had geen kwaad gekund.

Ik krijg altijd een beetje jeuk van Cees Nooteboom, hij is zo pedant erudiet met al zijn verwijzingen naar schrijvers, dichters, schilders, beeldhouwers, filosofen en componisten. En ze dan ook nog het liefst citeren in het Frans of Duits. Ondanks dat las het boek vlot en heb ik toch naar enkele klassieke composities geluisterd die ik niet eerder hoorde.

De stad en zijn onvaste muren is gebaseerd op een kort verhaal dat Murakami in 1980 schreef en dat in een tijdschrift is verschenen. In 1985 gebruikte hij dat verhaal in de roman Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld. Maar nog steeds niet tevreden gebruikte hij dat verhaal opnieuw in 2020 om De stad en zijn onvaste muren te schrijven.

Het zorgde er bij mij voor dat ik de eerste 150 bladzijden het gevoel had een boek te lezen wat ik al eens gelezen had. Gelukkig werd het na het eerste deel beter. Ondanks een stroef begin toch nog een verrassend einde met typische Murakami elementen als katten, de maan, oorlelletjes en muziek.